Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2008

Ένας χείμαρρος...

Ένας χείμαρρος κατά πάνω μου...έτσι αισθάνομαι. Δεν ξέρω γιατί. Δεν έχω πια αυτοπεποίθηση για τίποτα και όλη μου η διάθεση έχει καταρρεύσει. Όχι δεν είναι ο δεκάλογος τησ κλάψας. Δεν είμαι αχάριστη, δόξα τω θεό είμαι υγιής και έχω ακόμη δίπλα μου αυτούς που αγαπώ. Μήπως όμως έτσι παρηγορούνται οι αποτυχημένοι? Αποτυχημένος....Μεγάλη κουβέντα. Ποιός μπορεί να είναι στην πραγματικότητα και γιατι? Είμαι 23 ετών, μεταπτυχική φοιτήτρια, εργαζόμενη (όχι σε δουλειά της προκοπής, αλλά δεν πείμενω και θαύματα), και όμως αισθάνομαι αποτυχημένη, ανύμπορη να βρώ λύσεις και αυτό είναι το χειρότερο από όλα. Ποιά είναι η αποτυχία μου και πως μπορώ να βγώ από αυτή? Πρίν ενάμιση χρόνο έψαχνα για δουλειά (με όλα τα παραπάνω προσόντα + proficiency + άλλη γλώσα) και δε μπόρεσα να βρώ τίποτε...ούτε σε σούπερ μάρκετ, ούτε σε μαγαζί με απορρυπαντικά, ούτε σε εταιρεία ως γραμματέας πουθενά. Και να φανταστείς ότι ήμουν η καλύτερη φοιτήτρια όταν αποφοίτησα--τώρα πια μόνο οι φωτογραφίες μου έχουνε μείνει ως κάτι χειροπιαστό της επιτυχίας μου. Σε ένα χρόνο περίπου θα έχω και το μάστερ στα χέρια μου και στον τοίχο του σπιτιού μου. Ντρέπομαι όμως να το λέω..αισθάνομαι ηλίθια, ναι ηλίθια που παιδεύτηκα για το τίποτε, για κανένα αντίκρυσμα. Βέβαια έχω ακόμη την προσωπική και ηθική ικανοποίηση, μόνο αυτό μου μένει και κανένας δεν πρόκειται να μου το πάρει. Αυτό είναι ΤΟ ΔΙΚΟ μου κατόρθωμα. Όμως, αισθάνομαι ηλίθια....τι άλλο μπορώ να κάνω όταν απόφοιτη Λυκείου με lower μονιμοποιήθηκε στον ΟΤΕ με μισθό 1000 ευρω? Εννοείται ότι ήταν με σύμβαση έργου και εννοείται ότι είχε μπεί με μέσο. Η ειρωνία της τύχης είναι ότι μπήκε επί ΠΑΣΟΚ και μονιμοποιήθηκε επί ΝΔ.
Σήμερα δε μπορούσα να γλιτώσω απο τον χείμαρρο της υποτιθέμενης αποτυχίας μου και της ηλιθιότητάς μου, δεν πήγα στο γραφείο και σαν την τρελή γυρνούσα στην Αθήνα και στη σχολή μου που τόσο αγαπώ παρά τη μιζέρια της.
Παρόλο που αισθάνομαι έτσι έχω υποσχεσθεί στον εαυτό μου ποτέ μα ποτέ να μη δώσω την ικανοποίηση στους άλλους ότι λύγισα, ότι εγκατέλειψα τον ιδεαλισμό μου και τον αγώνα μου... Όχι δε μπορώ να προδώσω έτσι τον εαυτό μου. Με σκέφτομαι σε λίγα χρόνια ως υποψήφια διδάκτωρ να δουλεύω σε τελειωμένο μπαρ στο Μεταξουργείο για να τα βγάλω πέρα γιατί ήδη έχω βαρεθεί τους τεμενάδες και τα παρακάλια στον κάθε καραγκιόζη. Τις σπουδές μου δε θα τις εγκαταλείψω ποτέ---δε ξέρω που θα με οδηγήσουν επαγγελματικά--μάλλον πουθενά γι αυτό κρατώ στο πρόγραμμα το κωλόμπαρο. Υπό έναν όρο---να με αφήσουν να κρεμάσω στον τοίχο τους τα πτυχία μου :D
ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΔΕ ΘΑ ΛΥΓΙΣΩ ΠΟΤΕ