Sentenced - Home in Despair

Ένα κελί το σπίτι και τα χέρια δεμένα

Ένα κελί το σπίτι και τα χέρια δεμένα. Θα μπορούσα να κάνω πολλά πράγματα, πράγματα που με ευχαριστούν και όμως δε συμβαίνει έτσι. Αποφεύγω να κινούμαι εκτός εστίας μιας και υπολογίζω και το ευρώ. Ναι έχω μπεί σε φαύλο κύκλο το ξέρω. Την άλλη εβδομάδα να πάω Μουσείο Κυκλαδίτικης Τέχνης με 2,5 ευρώ το εισητήριο, όχι και άσχημα σε σύγκριση με το Αρχαιολογικό Μουσείο που έχει 7. Δικαίως σκέφτομαι, πολύ όμορφα εκθέματα - θησαυρούς. Εμένα όμως δε με παίρνει, ας είχαν τουλάχιστον μειωμένα εισητήρια για τους ανέργους. Σιγά σιγά θα το προβλέψουν και αυτό, όχι μόνο στα Μουσεία αλλά γενικότερα.

Φαύλος κύκλος λοιπόν και δε ξέρω απο που ν' αρχίσω για να βγω απο αυτόν. Ευτυχώς πλησιάζει Παρασκευή και Σάββατο. Αλλά τι σημασία έχει πια! Κάποτε η Παρασκευή ήταν η αγαπημένη μου μέρα, γυρνούσα απο τη δουλειά, κοιμόμουν, ξυπνούσα, ετοιμαζόμουν και έβγαινα έξω ..και τις περισσότερες φορές περνούσα πολύ ωραία. Ακόμη και τώρα βγαίνω για ποτάκι Παρασκευή ή Σάββατο, μόνο που τώρα οι μέρες έχουν χάσει τη σημασία τους, μου φαίνονται όλες ίδιες. Να βγώ να χαλαρώσω, να περάσω καλά, να ξεχάσω λίγο... όμως όταν γυρίσω, όταν κάνω ένα πισογύρισμα με το μυαλό μου, όλα είναι ίδια έτσι όπως τα άφησα.

Για πρώτη φορά μετά από καιρό πίστεψα ότι ηρέμισα, ότι μπορεί να μην έκανα όσα ήθελα, τουλάχιστον προσπάθησα για αυτά και αν δε μου βγήκαν δε πειράζει, ήρθε η ώρα όχι να τα ξεχάσω, αλλά να ηρεμίσω και να προχωρήσω με αυτά που έχω, να κάνω ένα βήμα και όπως βγει. Όμως τώρα δε μπορώ...δε μπορώ να κάνω το βήμα αυτό, μένω εδώ κολλημένη..."Δε μπορείς να κάνεις κάτι...μόνο να ψάχνεις..."

Δε μπορώ να κάνω κάτι..αυτό είναι το χειρότερο... μέχρι πότε όμως? Πόσο μπορώ να περιμένω?

Το τέρας μέσα μου

Απογοήτευση ή μίσος? Μιζέρια ή μίσος? Θα προτιμήσω το δεύτερο. Κάποιος μου είχε πει ότι το μίσος είναι συναίσθημα καλό, με την έννοια ότι σε κρατάει ζωνατό, ότι σου δίνει δύναμη. Ναι θα το προτιμήσω. Τρεις μέρες και παρολίγο να κλείσω τις κουρτίνες. Έφτασα πολύ κοντά και το κατάλαβα χτες που κρατήθηκα από ένα δέντρο. Όχι πάλι τα ίδια λέω όχι πάλι ρε γαμώτο. Και θα προτιμήσω το μίσος, είναι το αμέσως επόμενο συναίσθημα που μου βγαίνει. Δυστυχώς όμως δε νομίζω ότι είναι και τόσο καλό αυτή τη φορά. Διότι δε φοράει το κόκκινο και δε σηκώνει τη γροθιά στον αέρα. Είναι μαύρο και κάποιες φορές ναι είναι κόκκινο. Όχι όμως το συνηθισμένο κόκκινο αλλά το κόκκινο του αίματος. Η γροθιά έχει χαλαρώσει και έχει γίνει ένα χέρι άκαμπτο με νύχια έτοιμα να σκίσουν τη σάρκα. Δεν έχω δολοφονικά ένστικτα, ούτε θέλω να σκοτωθώ ή να κάνω κακό στον οποιοδήποτε. Λίγο αυτοκαταστροφική είμαι αλλά δεν είναι το θέμα μας αυτό τώρα. Το άσχημο λοιπόν είναι ότι αισθάνομαι μίσος για τους ανθρώπους που με περιτριγυρίζουν και πολλές φορές για πολύ δικούς μου ανθρώπους. Δεν έχει λογική, όχι δεν έχει. Αλλά ετσι αισθάνομαι, ξέροντας ότι είναι παράλλογο. "Δικαιοσύνη", έννοια που πάντα με κυνηγούσε, για την ακρίβεια η έλλειψή της πάντα με κυνηγούσε, σύμφωνα με τη δική μου ερμηνεία των πραγμάτων.
Πως θα γίνει όμως αυτό το μίσος που γίνεται αίμα και κοφτερά νύχια να με βοηθήσει να σηκωθώ? Αυτό μένει να μάθω...πως?

Χωρίς φόβο στην καμπίνα

Προσπαθώ να διατηρήσω την αυτοκυριαρχία μου. Δεν έχει περάσει ούτε μια εβδομάδα και μου φαίνεται πως το εγχείρημα θα είναι δύσκολο. Το κλειδί είναι να κρατήσεις την ψυχολογία σου, αν όχι ανεβασμένη, τότε κάπως σε καλή κατάσταση. Μου λένε πως ίσως περάσει ένας και δύο μήνες και αναρωτιέμαι αν μπορώ να αντέξω. Καμιά φορά το μυαλό μας είναι αυτό που μας βοηθάει ή μας καταστρέφει σε περιπτώσεις δύσκολες, όταν είμαστε με την πλάτη στον τοίχο. Είμαι περίεργη να δω εγώ πως θα βγώ από αυτή την κατάσταση και πόσα ψυχικά απωθέματα διαθέτω. Εξάλλου, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου, λίγο - πολύ , όλοι σε αυτή την κατάσταση βρισκόμαστε. Εμένα όμως αυτό δε με παρηγορεί καθόλου, νομίζω ότι μάλλον μου δημιουργεί πειρσσότερο άγχος. Κάθε μέρα έχω να κάνω κάτι, έχω κάπου να πάω, να τρέξω και να ψάξω. Έχω ένα συγκεκριμμένο πλάνο και σκοπέυω να εξαντλήσω τις δυνατότητες που έχω. Προς το παρόν όμως όλα αυτά φαίνεται να πέφτουν στο κενό. Μια πρώην συνάδελφος μου έλεγε οτι ο άντρας της επειδή δε βρίσκει δουλεία είναι κλεισμένος όλη μέρα σπίτι, στον ίδιο καναπέ και εκείνη όταν επιστρέφει από τη δουλειά της- στην οποία δε πληρώνεται- του ανοίγει τις κουρτίνες. Αυτό μου έλειπε λέω να μην ανοίγω ούτε τις κουρτίνες. Όχι δε θα το κάνω αυτό, παρόλο που τις τελευεταίες μέρες καταλαβαίνω πως αν δε συγκρατήσω τον εαυτό μου, το μυαλό μου θα γίνει κιμάς.
Αυτή είναι η τέλεια "τρομοκρατία", ναι σίγουρα! Να φοβάσαι για ότι σου ξημερώνει...και πόσο τέλεια μας την έχουν επιβάλλει...δε σκέφτεσαι και δε σε ενδιαφέρει τίποτε άλλο από το πως θα βρείς μια 10ωρη δουλειά με 700 ευρώ γι να επιβιώσεις. Το μυαλό σου έχει κολλήσει. Κυκλοφορείς μέσα στο σπίτι σου και δε μπορείς να επικοινωνήσεις με κανένα, τα κάνεις όλα μηχανικά. Συζητάτε για άσχετα θέματα και εσύ πάλι επσιτρέφεις στι ίδιο, το ένα και μοναδικό θέμα, το που θα στείλεις το βιογραφικό σου, γιατί δε σε καλούν σε συνετεύξεις και πάει λέγοντας. Το χειρότερο είναι να περιμένεις...Μέχρι πότε? ούτε κι εσύ δε ξέρεις...εδώ δε ξέρεις ούτε πόσο αντέχεις.

Έχω ένα καλούπι και θέλω να το σπάσω!

"Καλύτερα να ζήσεις ελλιπώς το δικό σου πεπρωμένο παρά να ζήσεις τέλεια την απομίμηση της ζωής κάποιου άλλου"... Πολύ σοφή κουβέντα, ίσως η σοφότερη που έχω ακούσει έως σήμερα κατευθείαν από την ινδουσιτική θρησκευτική παράδοση.
Με αφορμή τη φράση αυτή αναλογίστηκα ξανά κάποια πράγματα για την έως τώρα μικρή- πορεία της ζωής μου. Κάποιες στιγμές σκέφτομαι πως ότι έκανα, το έκανα όχι γαιτί το ήθελα πραγματικά, αλλά για να αποδείξω στους άλλους ότι απλά μπορύσα να το κάνω και το έκανα. Μονίμως θυμάμαι να συγκρίνω τον εαυτό μου με τους άλλους και όποτε άκουγα για "επιτυχίες" και για στόχους που οι άλλοι πέτυχαιναν τότε σα να χτυπούσε μέσα μου ένα καμπανάκι που με ξυπνούσε, μια φωνή που με πρόσταζε να κάνω κάτι αντίστοιχο και να αποδείξω ότι μπορώ κι εγώ... μα σε ποιόν? Πόσο με κούρασε αυτή η διαδικασία... Αίσθημα κατωτερώτητας? Τελειομανία? Σε κάποιο βαθμό κατόρθωσα να ξεπεράσω και τα δύο αυτά συμπλέγματα και άρχισα να αναρωτιέμαι τι απ' όλα όσα έχω κάνει μέχρι σήμερα τα ήθελα πραγματικά. Αποτέλεσμα να βάλω για λίγο στην άκρη το διδακτορικό μου. Το ήθελα πραγματικά? Ή μόνο και μόνο ήθελα να με προσφωνούν "Υποψήφια Διδάκτωρ"? [Και ο τίτλος από μόνος του μου φαίνεται πλέον γελοίος]. Κάποτε το ήθελα πολύ, τώρα όμως κουράστηκα και εξαντλήθηκα από την συνεχόμενη επτάχρονη προσπάθειά μου να διαπρέψω στο Πανεπιστήμιο. Και όντως διέπρεψα..Τώρα όμως είμαι σε αναζήτηση. Βάζω στόχους διαφορετικούς αυτή τη φορά. Χαίρομαι όμως διότι χρειάστηκε να περάσει ενάμισις χρόνος για να αποκτήσω και πάλι στόχους στη ζωή μου. Αυτή τη φορά όμως θα προσπαθήσω να τους εκπληρώσω με διαφορετική φιλοσοφία ζωής. Αυτό για μένα ήταν μια προσωπική κατάκτηση.
Καμιά φορά νομίζεις ότι ξεμπέρδεψες ...αμ δε! κάποιες παλιότερες επιθυμίες που θεωρούσες ότι είχες ξεμπερδέψει με αυτές έρχονται πάλι. Για παράδειγμα, το ζιζάνιο του διδακτορικού και πάλι εμφανίζεται... Πόσο κουράγιο έχω όμως? Θ δείξει... Δεν αποκλείω τίποτα. Συν τοις άλλοις ορίζω το χρόνο πλεόν διαφορεικά..Δε βιάζομαι για τίποτα ...Ποιός είπε ότι μέχρι τα 30 θα πρέπει να έχω καθαρίσει με τα πάντα, να έχω σταθερή δουλειά και να παντρευτώ? Θέλω να κάνω κάποια πράγματα κι ας είμαι 50 χρονών, και ας είμαι με την κοιλιά στο στόμα ή δε ξέρω τι άλλο....Κατάλαβα ότι δε θέλω να βάλω τη ζωή μου στο γνωστό και απαράλλαχτο καλούπι...Με τον καιρό αρχίζω και βρίσκω το κουράγιο ώστε να σπάσω και να κάνω κομμάτια το καλούπι αυτό...Και θα το κάνω! Ναι θα το κάνω σου λεω!!!

HIM - Soul on Fire

Σκέψεις καλοκαιρινές (?)

Ήμουν ήρεμη αν και βαριόμουν σήμερα. Περιμένω τις διακοπές μου, ίσως οχι με μεγάλη ανυπομονησία αλλά ως ανάγκη. Ένας κύκλος κλείνει για μένα το Σεπτέμβρη...ενα πρώιμο συμπέρασμα : Δε μετανιώνω για τίποτα. Όσες φορές και αν είπα ότι αν γύριζα το χρόνο πίσω δε θα έκανα τα ίδια λάθη είπα μπούρδες..τα ίδια θα έκανα! Το έχω ξαναπεί δύσκολα γλυτώνεις απο τον εαυτό σου..απο τον μοναδικό που δε μπορείς να κρυφτείς. Παρόλα αυτά και πάλι αισθάνθηκα σφινωμένη ανάμεσα σε δύο κόσμους ..σε δύο διαφορετικές επιθυμίες που προς το παρόν καμία δε φαίνεται να πραγματοποιείται άμεσα. Είναι κάπως περίεργο γιατί φαίνεται ότι θέλω να πραγματοποιήσω και τις δύο μόνο που δε μπορώ -διότι δε ξέρω αν πραγματικά θέλω να κάνω πράξεις τις επιθυμίες, άμεσα τουλάχιστον.
Πρέπει να παραδεχτώ ότι παρόλο που σιχαίνομαι τους ανθρώπους που τα έχουν όλα σε τάξη, που τολμούν και κάνουν "αυτό που πρέπει" ίσως καταβάθος να τους ζηλεύω που τα έχουν καλά μα τον εαυτό τους και του έχουν τρελή εμπιστοσύνη και δε μασάνε πουθενά- ναι όντως αυτό ακούγεται ιδιαίτερα ελκυστικό..κρίμα που δεν είμαστε όλοι ίδιοι.
Είπα ότι κάποια στιγμή θα έπρεπε να ηρεμήσω και να αποδεχτώ το γεγονός ότι ποτέ δε θα τα χω καλά με τον εαυτό μου..Με ικανοποιεί όμως αυτό? Εαν ναι σίγουρα θα μπορούσα να το κάνω...Τόσες ώρες δουλειάς με τον εαυτό μου και ακόμα φαίνεται πως γυρνάω εκεί που ξεκίνησα..
Αποφάσισα ότι προς το παρόν θα συνεχίσω να προχωράω και ότι μου βγεί.. αν θα πραγματοποιηθεί κάποια επιθυμία..δε ξέρω ο χρόνος θα δείξει.

End of an era

Και μάλλον απελευθερώθηκα! Έτσι φαίνεται...ξεκινάω διάλειμμα διαρκείας..ετσι νομίζω δηλαδή! Μετά από 7 χρόνια ήρθε η ώρα να χαλαρώσω...Από την άλλη θέλω να κάνω κάποια πράγματα αλλά φαίνεται πως κουράστηκα..δεν έχω το κουράγιο φαίνεται. Πως είναι δυνατόν όμως να θες τα ίδια πράγματα που ήθελες πριν 7 χρόνια? Αλλάζεις και μαζί αλλάζουν και οι ανάγκες σου..Η μεγάλη πλάκα είναι ο τρόπος που αντιδρά σε αυτή την αλλαγή το περιβάλλον σου..Σίγουρα είναι μια μικρή σφαλιάρα γι αυτούς..Άλλα περιμένουν απο σενα και τελικά βλέπουν τις προσδοκίες τους να διαψεύδονται..Οι αντιδράσεις όμως, είναι όλα τα λεφτά! Παρόλα αυτά συνεχίζω πάλι και όπου με βγάλει! Ίσως ήρθε ο καιρός να απορρίψω ανθρώπους και πράγματα. Ήρθε μάλλον η στιγμή που είμαι πλέον αρκετά δυνατή για να το κάνω. Η επιμονή κάποιες φορές σε πρόσωπα και πράγματα δεν είναι τίποτε άλλο απο ανασφάλεια και φόβο, εξάλλου πάντα το διαφορετικό μας τρόμαζε..

The illusion Fades Flowers for the Dead

DEAD AGAIN.

Απο που ν' αρχίσω και πάλι δε ξέρω..Ένα πράγμα κατάλαβα : Τριγύρω μου άνθρωποι σκληροί, εγωιστές. Πόσο διαφέρω από αυτούς! Πάντα θα ζητούν περισσότερα απ' όσα έχουν. Τετράγωνη λογική σε όλα. Κι εγώ ? Εδώ. Μόνη όπως πάντα...και προσπαθώ να καταλάβω πως έκανα πάλι λάθος..αλήθεια πως? ίσως να είμαι εγώ αυτή που έχει το πρόβλημα, αυτή που ακόμα δε τα έχει βρει με τον εαυτό της...ίσως να μη θέλω να συμφιλιωθώ με τον ευατό μου ποτέ..να αλλάξω, να βελτιωθώ, να γίνω κάτι άλλο? Κάτι που υποτίθεται πως κρύβω μέσα μου, κάτι που θέλω? Και αν δε το θέλω? Να γίνω σαν κι αυτούς που μου προκαλούνε εμετό? Να γίνω κι εγώ σκληρή? Εγωίστρια? Που βάζει πάνω απ' όλα τον εαυτό της? Πάντα ήθελα να προχωράω...όχι όμως όπως οι υπόλοιποι...να προχωράω ήθελα και να κοιτάω τον ουρανό...να χαμογελάω...να πίνω μπύρες ίσως και να ακούω μουσική...να έχω μια παρέα, κάποιον που να με καταλαβαίνιει..ανώριμος ο συνειρμός με τις μπύρες....δεν είναι μόνο οι μπύρες..είναι πως έπαιξα και έχασα.. για μια ακόμη φορά..πως μα πως μπόρεσα κι επέμεινα σε κάτι που είχε πεθάνει? έτσι ακριβώς νεκρή είναι η καρδιά τους και τα συναισθήματά τους...Δε τους θέλω, τους σιχάθηκα...και τώρα πρέπει να προχωρήσω πάλι... ξάνα...λες να βρώ κάποιον σαν εμένα? μπα.. δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες..ε με 10 ευρώ στο πορτοφόλι πίνεις 2 μπύρες τουλάχιστον. Και μετά? Μετά? Δε ξέρω...Για πρώτη φορά στη ζωή μου αισθάνθηκα πως αν πέθαινα εδώ και τώρα θα ήμουν εντάξει, δε θα μ' ένοιαζε..περίεργη αίσθηση..Αισθάνεσαι ελύθερος? Μπα.. μεγάλη λέξη αυτή..σίγουρα όμως δε φοβάσαι...Άλλο πράγμα φοβάμαι...Το πως θα συνεχίσω ..πως θα σηκωθώ και πως θα προχωρήσω..Δε θέλω λόγια παρηγοριάς ..Δε ξέρω τι θέλω..Α! μια μπύρα παρακαλώ!

Ημερολόγιο Ψυχανάλυσης Νο. 27

-"Πιστεύω πως οι τυποποιημένοι άνθρωποι είναι οι χειρότεροι. Για παράδειγμα, εμένα με θεωρούσαν πάντα ξενέρωτη, φρικαρισμένη ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Εγώ πέρασα τα φοιτητικά μου χρόνια διαβάζοντας 12ωρα σερί και για κάποιους αυτό ήταν αδιανόητο. Για όσους δηλαδή έμεναν μόνοι τους, είχαν την οικονομική διαχείρηση της ζωής τους, ξενυχτούσαν και γυρνούσαν 6 το πρωί, διαβάζοντας και περνώντας τα μαθήματα στο παραπέντε. Εγώ δυστυχώς, ήμουν διαφορετική.."
-"Και είναι κακό να είσαι διαφορετικός?"
-"Ναι είναι, διότι δε γίνεσαι αποδεκτός και υποφέρεις!"
-"Υποφέρεις γαιτί δεν έχεις συνείδηση του ποιός είσαι, γιατί δεν αισθάνεσαι καλά με το εαυτό σου που είσαι διαφορετικός! "διαφορετικός", δε ξέρω αν είναι σωστή η έκφραση διότι όποιον και αν ρωτήσεις θα σου πεί ναι αισθάνομαι διαφορετικός!"
"Πιστεύω ότι εγώ δε συμβαδίζω με τους υπόλοιπους και τώρα που αυτοί ζορίζονται στα μεταπτυχικά τους, εγώ χαίρομαι, επειδή τώρα τραβάνε ότι εγώ τράβηξα στο παρελθόν"
-"Χαίρεσαι γαιτί δεν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου"
-"Δε πρόκειται ποτέ να τα βρώ με τον εαυτό μου....είμαι διαφορετική, λειτουργώ ετεροχρονισμένα. Κάνω το αντίθτο από το σωστό πχ. έζησαν φοιτητική ζωή, πήγαν Αγγλία, θα γυρίσουν και θα βρούν μια δουλειά και θα γίνουν οι πιο σκληροί "μπισνεσμαν" θα κάνουν οικογένεια και όλα αυτά "έτσι όπως πρέπει"! Ξέρεις κατά βάθος θεωρώ αυτούς τους ανθρώπους τους πιο επικίνδυνους και τους πιο συμβιβασμένους απ' όλους! Από την άλλη ενώ τα έχουν βάλει σε μια τάξη όλα, εγώ....εγώ ψάχνομαι....
"-Δεν καταλαβαίνω κάτι...γιατί μιλάμε για το παρελθόν ότι έγινε έγινε και δεν αλλάζει....απο δω και πέρα μπορείς να κάνεις την αλλαγή στη ζωή σου..."
-"Νομίζω πως δεν έχω χρόνο..."
-"Τι εννοείς? είσαι μόνο 25!"
-"Εδώ κολλάει το ετεροχρονισμένα που σου έλεγα"
-"Και τι έγινε δλαδή που εσύ τα κάνεις με δαιφορετική σειρά? Δε το βλέπεις ότι το να βγεις και να τα πιεις και να τα σπάσεις σου βγαίνει τώρα?"
-"Έχεις δίκιο! Άντε στην υγειά μας!"

Type O Negative - Anesthesia

Το πλέον αντιπροσωπευτικό κομμάτι της κατάστασης...

Ημερολόγιο Ψυχανάλυσης Νο. 26

-" Όλα όσα κάνω, τα κάνω καταναγκαστικά : Στη δουλειά, στις κινητοποιήσεις και στους δρόμους, στη σχέση, στο διδακτορικό...Δεν με ευχαριστεί τίποτα, δεν αισθάνομαι τίποτα. Δε με εμδιαφέρει τίποτα, δε θέλω να κάνω τίποτα, βαριέμαι, κουράστηκα. Τους βαρέθηκα όλους, όλους!
-" Για να βγεις απο αυτό κάνε ένα μικρό βήμα ώστε να ξεκινήσεις και να ξεφύγεις σιγά σιγά από την κατάσταση. Βάλε ένα μικρό στόχο και προσπάθησε να τον πραγματοποιήσεις"
-"Δηλαδή?"
-"Πήγαινε γυμναστήριο"
-"Βαριέμαι"


-"Πως αισθάνθηκες που δε πέρασες στο διαγωνισμό?"
-"Τίποτα...Δεν αισθάνθηκα τίποτα. Απλά το προσέθεσα στη λίστα με τις αποτυχίες μου."
-"Εσύ μόνο τέτοια λίστα έχεις! [ειρωνία]
-"Όχι έχω και μια με επιτυχίες την οποία τη βγάζω μόνο όταν αισθάνομια κόμπλεξ απέναντι στους άλλους..."


-" Έχεις εγκλωβιστεί σε μία κατάσταση, όπου αφενώς δε ξέρεις αν κάτι το θέλεις πραγμάτικά να το κάνεις ή αν "πρέπει" και αφετέρου δε μπορείς να καταλάβεις εάν απορρίπτεις κάτι επειδή όντως δε το θές ή επειδή νομίζεις ότι δε θα τα καταφέρεις και δεν το αγγίζεις καν..."

-"Δεν καταλβαίνω...δηλαδή εγώ τώρα πρέπει να λέω ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΕΠΕΙΔΗ ΠΑΙΡΝΩ 500 ΕΥΡΩ, ΕΠΕΙΔΗ ΤΕΛΕΙΩΣΑ ΤΟ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟ, ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΩ ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ ΓΙΑ ΓΚΟΜΕΝΟ??? [αντε και γαμηθειτε!]
-"Σε ποιούς να πείς ευχαριστώ?'
-"ΣΕ ΟΛΟΥΣ, ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!"
-"Στον εαυτό σου πρέπει αν πεις ευχαριστώ πρώτα και μπράβο...Τοποθετείς τον εαυτό σου σαν μια κουκίδα μικρή στο κόσμο και αυτό είναι επιλογή σου! Εσύ το διάλεξες να είσαι η μικρή ανύπαρκτη κουκίδα...Πρέπει να κοιτάς ψηλά για να φτάσεις ψηλά!"
-"Δε θέλω να φτάσω ψηλά.."
-"Να φτάσεις, εννοώ εκεί που εσύ θες ώστε να είσαι ικανοποιημένη και χαρούμενη"
-[παράτα μας τώρα θέλω να φύγω...νυστάζω..]

Type O Negative - We Hate Everyone [Tribute]

Πολύ μίσος βρε παιδί μου..κάποιος μου είπε ότι είναι φυσιολογικό..Δηλαδή συγγνώμη τώρα είναι φυσιολογικό που σήμερα ευχήθηκα κάποιοι να βγάλουν σκουλήκια απ' τ' άντερά τους???

Ο μοναχικός καοϋμπόι! [Ημερολόγιο Ψυχανάλυσης Νο. 25]

-" Με μια εικόνα θα μπορούσα να σου περιγράψω ακριβώς πως αισθάνομαι...μπορεί να σου φανεί αστείο. Αισθάνομαι όπως ένας καοϋμπόι με το καπέλο του, το καρώ του πουκάμισο, με το τσιγάρο του στο στόμα....που απλώς διασχίζει τις ερημιές παρατηρώντας ...χωρίς να αισθάνεται τίποτα, απλά κοιτάει και αγναντεύει το απόλυτο τίποτα μπροστά του..."
-"Αυτό που μου περιγράφεις απο τη μια είναι επώδυνο και από την άλλη γοητευτικό! Ναι ακούγεται γοητευτικό να μην ανήκεις πουθενά, να είσαι ανεξάρτητος, να έχεις τις ιδέες σου κλπ κλπ. Όμως, αυτή η μοναξιά είναι επώδυνη και θα σε κουράσει. Κράτα ορισμένα γοητευτικά στοιχεία στη ζωή σου διότι στο τέλος το μόνο που θα σου μείνει θα είναι το επώδυνο!"