Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

Ανακούφιση..
δεν υπάρχει.
Την φαντάζεσαι.
Πως?



Καμιά φορά όταν αγχώνεσαι, όταν νευριάζεις, στεναχωριέσαι, όταν πνίγεσαι, τι κάνεις για να απεγκλωβιστείς απο αυτό?
Εικόνες.
Φαντάζεσαι εικόνες.

Αυτό που χρειάζομαι εκείνη τη στιγμή ξεδιπλώνεται με τη βοήθεια του μυαλού μου, μπροστά στα μάτια μου.

Είμαι σε ένα πράσινο λόφο, λεπτά στρώματα αέρα φυσούν στο προσωπό μου, κοιτάω μπροστά ευθεία και βλέπω καθαρά το απέραντο τοπίο..Όχι συγκεκριμμένο τοπίο..Για την ακρίβεια δε βλέπω τίποτα απλά αισθάνομαι ότι βλέπω. Μάλλον βρίσκομαι στο χωριό μου και κοιτάω τη θέα της πόλης σε μικρογραφία και τριγύρω απο αυτή τα χιονισμένα βουνά και τα πράσινα δέντρα απέναντι.

Πως να εξηγήσω την εικόνα? Μπορώ να την εξηγήσω μάλλον.

Ο αέρας σίγουρα καθαρίζει το μυαλό μου απο τις σκοτούρες και το απέραντο που κοιτώ, είναι η απεραντοσύνης της ελευθερίας...της ελευθερίας απο τις σκοτούρες της πραγματικότητας.

Έτσι κάπως ονειρεύομαι τον εαυτό μου, την ιδανική ζωή. Σαν ερημμίτης που τα έχει αφήσει όλα πίσω. Έχει αδειάσει το μυαλό και η νέα ζωή είναι έτοιμη ν αρχίσει.

Δε ξέρω αν αυτό έχει να κάνει με μια νέα αρχή στην κοινωνική ζωή, με νέους στόχους ή με μια νέα σταση ζωής -απο ψυχολογικής άποψης - απέναντι στον εαυτό μου.

Ίσως κάποια στιγμή να νιώσω αυτό το συναίσθημα και στην πραγματικότητα, όχι μονο στη φαντασία.

Το ελπίζω.