Τρίτη 3 Μαΐου 2011

Ας πούμε ότι....

Ας πούμε ότι όποτε γράφω εδώ κάτι δε πάει καλά...βέβαια τελευταία πολλά δε πάνε καλά...ποτέ όμως δε μου άρεσε η κλάψα...οπότε δε ξέρω πως να γράψω εδώ..
Ας πούμε ότι είμαι σε περίεργη φάση, για παράδειγμα σκέψου : Πως είναι να μένεις στάσιμος και να βλέπεις τους άλλους να συνεχίζουν τη ζωή τους? από τη μια μου έρχεται να τους κυνηγήσω με το τσεκούρι, από την άλλη σκέφτομαι "και τι με νοιάζει?"...Πολλές φορές αναρωτιέμαι που πήγε ο σκληρός και απόλυτα ορθολογιστής εαυτός μου... λες και εξαφανίστηκε με τη μια॥κάποιες φορές μάλιστα νομίζω ότι δεν είμαι τίποτε άλλο απο ένα άβουλο και αδύναμο πλάσμα॥ χμ λίγο υπερβολικό αυτό το τελευταίο॥είναι γεγονός όμως ότι ακόμα δε γνωρίζω μέχρι που μπορώ να φτάσω και ποιά είναι τα όριά μου॥έχω φτάσει σε ένα σημείο που νομίζω ότι ποτέ δε θα χρειαστεί να τ ανακαλύψω॥κάποιες φορές θέλω να φύγω μακριά και να νιώσω ελευθερία και το μόνο στην ουσία που θέλω να κάνω είναι να ξεφύγω από τον εαυτό μου । Να γίνω όμως τι? Πάλι στα ίδια θα κατέληγα॥αυτό όμως δεν είναι κακό διότι καταβάθος είμαι περήφανη για αυτό που είμαι, ω ναι ΠΕΡΗΦΑΝΗ! Δε ξεπουλήθηκα ποτέ και ακόμα και σήμερα καταλαβαίνω πότε ο άλλος μου προκαλεί εμετό και πότε όχι॥ούτε ποτέ προσποιήθηκα για αυτό। Μήπως όμως κάτι δε παέι καλά? Μήπως η κυριαρχία των απίστευτα εμετικών ανθρώπων στην κοινωνία μας, με κάνει να αμφιβάλλω για μένα? Δε ξέρω॥Όπως και να χει ακόμα και τώρα - μετά την κρίση που θα μας έφερνε πιο κοντά και άλλα τέτοια κλασσικά εικονογραφημένα- εγώ συνεχίζω να τους αντιπαθώ διότι είναι οι μόνοι που επέζησαν...αν έβλεπα έναν μόνο από αυτούς να παίρνει ότι του αξίζει (καλύτερα μη πω "να ψοφάει") ίσως και να ηρεμούσα.