Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

Το τέρας μέσα μου

Απογοήτευση ή μίσος? Μιζέρια ή μίσος? Θα προτιμήσω το δεύτερο. Κάποιος μου είχε πει ότι το μίσος είναι συναίσθημα καλό, με την έννοια ότι σε κρατάει ζωνατό, ότι σου δίνει δύναμη. Ναι θα το προτιμήσω. Τρεις μέρες και παρολίγο να κλείσω τις κουρτίνες. Έφτασα πολύ κοντά και το κατάλαβα χτες που κρατήθηκα από ένα δέντρο. Όχι πάλι τα ίδια λέω όχι πάλι ρε γαμώτο. Και θα προτιμήσω το μίσος, είναι το αμέσως επόμενο συναίσθημα που μου βγαίνει. Δυστυχώς όμως δε νομίζω ότι είναι και τόσο καλό αυτή τη φορά. Διότι δε φοράει το κόκκινο και δε σηκώνει τη γροθιά στον αέρα. Είναι μαύρο και κάποιες φορές ναι είναι κόκκινο. Όχι όμως το συνηθισμένο κόκκινο αλλά το κόκκινο του αίματος. Η γροθιά έχει χαλαρώσει και έχει γίνει ένα χέρι άκαμπτο με νύχια έτοιμα να σκίσουν τη σάρκα. Δεν έχω δολοφονικά ένστικτα, ούτε θέλω να σκοτωθώ ή να κάνω κακό στον οποιοδήποτε. Λίγο αυτοκαταστροφική είμαι αλλά δεν είναι το θέμα μας αυτό τώρα. Το άσχημο λοιπόν είναι ότι αισθάνομαι μίσος για τους ανθρώπους που με περιτριγυρίζουν και πολλές φορές για πολύ δικούς μου ανθρώπους. Δεν έχει λογική, όχι δεν έχει. Αλλά ετσι αισθάνομαι, ξέροντας ότι είναι παράλλογο. "Δικαιοσύνη", έννοια που πάντα με κυνηγούσε, για την ακρίβεια η έλλειψή της πάντα με κυνηγούσε, σύμφωνα με τη δική μου ερμηνεία των πραγμάτων.
Πως θα γίνει όμως αυτό το μίσος που γίνεται αίμα και κοφτερά νύχια να με βοηθήσει να σηκωθώ? Αυτό μένει να μάθω...πως?