Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

Το καλύτερο μπαλκόνι τησ Αθήνας....Το δικό μου :D

Ημερολόγιο Ψυχανάλυσης Νο. 4

-"Σπάσε το φαύλο κύκλο!"
-(?)
-"Δε νιώθω αρκετά καλή-->Δεν προσπαθώ-->Δεν πετυχαίνω-->Δε νιώθω αρκετά καλή"
-(Και πως τον σπαμε αυτόν τώρα??)

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Η Επανάσταση των Νεραντζιών!!

Εγώ απλά έβλεπα τηλεόραση. Δεν είμαι με κανέναν. Πολύ καλός αποπροσανατολισμός. Εδώ μιλάμε για δολοφονία ενός παιδιού απο έναν ηλίθιο , όργανο της τάξης. Τι σχέση είχαν οι καταστροφές στο κέντρο της πόλης? Αφορμή η δολοφονία και αιτία η ένδεια. Συμφωνώ. Γιατί όμως θέλουν να στρέψουν την προσοχή μας στους βανδαλισμούς αντί στην ουσία του γεγονότος της δολοφονίας? Δεν είμαι με κανέναν. Η άρνησή μου στα πράγματα γενικότερα προέρχεται απο τη βεβαιότητά μου ότι όλα θα γίνουν όπως ήταν πρίν. Τα ίδια χάλια . Το ίδιο κατεστημένο. Το μόνο που θα κάνει τη διαφορά θα είναι τα 15χρονα στο Σύνταγμα που την έπεσαν στους μπάτσους με νεράτζια. Σίγουρα κάτι μέσα τους θα έχει αλλάξει και αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Αυτό που θα αλλάξει τώρα πια θα είναι και η μητέρα του παιδιού που τώρα πια θα έχει μόνο τις φωτογραφίες του γιού της να κοιτά. Όλα τα άλλα το ίδιο κατεστημένο. Η άρνησή μου να πάω με τον έναν ή με τον άλλο είναι ότι με κάνει και εμένα κομμάτι του κατεστημένου...και αυτό είναι το πιο βαρύ απ' όλα.

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

Ημερολόγιο Ψυχανάλυσης Νο. 3

-"Το άγχος σου για το φίλο σου, τη δουλειά και το μεταπτυχιακό προέρχεται απο το φόβο σου να αποτύχεις....Αυτό συμβαίνει επειδή μέσα σου αισθάνεσαι αδύναμη και ευάλωτη ανεξαρτήτως τι δείχνεις προς τα έξω και αυτό με τη σειρά του προκύπτει απο το αίσθημα της αδικίας που μου έχεις πεί ότι σε κυνηγάει απο παιδί."

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008


γιουπιιιιιιιιιιιι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ημερολόγιο Ψυχανάλυσης Νο. 2

-"Οι τρόποι που διαχειριζόσουν τις δύσκολες καταστάσεις ως παιδί διαμορφώνουν την ιδιοσυγκρασία σου ως ενήλικας και μπορεί οι τρόποι αυτοί να μην είναι πλέον αποτελεσματικοί"

-"Παρατήρησα πως όταν αναφέρεσαι σε πράγματα που σε αγγίζουν γελάς!"-"Α ναι?" -"Είναι σα να θες να ξορκίσεις το κακό...ξέρεις το γέλιο αποτελεί ένα μηχανισμό άμυνας".

-"Την προηγούμενη φορά μου είπες οτι θεωρείς τον εαυτό σου σκληρό σωστά?"-"Ναι και κακό"-"Πως είναι λοιπόν δυνατόν αφού εισαι κακό άτομο να σου έχει μείνει στο μυαλό ένα τόσο γλυκό περιστατικό από την παιδική σου ηλικία?".

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

Ημερολόγιο Ψυχανάλυσης Νο. 1

-"Τα έχεις όλα μέσα στο μυαλό σου σε τετραγωνάκια".

-"Σου έρχονται στο μυαλό μόνο τα μειονεκτήματα του χαρακτήρα σου, κάτι σημαίνει αυτό..."

-"Πες μου πως αισθάνεσαι"--"Χμ....δε ξέρω...βαρεμάρα ίσως"--"Η βαρεμάρα δεν είναι συναίσθημα!"

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2008

πως να γλυτώσω?

Δε ξέρω τι μου συμβαίνει νομίζω πως βαριέμαι αφόρητα πως δε θέλω να κάνω τίποτα γιατί δε μου αρέσει τίποτα. χθές ήταν τα γενέθλια μιας φίλης μου και μαέβγαλε για φαϊ.ςόλο το βράδυ δεν έκανα τίποτε άλλο απο το να τρώω να τρώω ασταμάτητα είχα φάει σχεδόν τη διπλάσια ποσότητα απο όλους. σκέφτομαι να βάψω τα μαλλά μου πλατίνα δεν ξέρω πως θα είμαι μάλλον σαν καραγκιόζης. πιο πολυ όμως θέλω να ουρλιάξω να ουρλιάξω πολύ δυνατά αλλιώς θα τρελαθώ. καμιά φορά το μυαλό μας παίζει παιχνίδια και μας βασανίζει. δεν ξέρω τι γίνεται με το δικό μου, όμως δεν αντέχω οι μόνες λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι νυστάζω- πλήττω -βαριέμαι. πρίν λίγους μήνες πήρα την απόφαση να εγκαταλείψω ένα από τα μεγαλύτερα όνειρά μου και η επιστροφή σε αυτό με τρομάζει. ο γλυκός μου φίλος είναι φαντάρος και έχει άλλους 10 μήνες μπροστά του . η δουλειά μου είναι ηλίθια και μετράω τις μέρες ανάποδα μέχρι τις 29 δεκεμβρίου όποτε και θα φύγω. και διάβασμα πολύ διάβασμα. η δουλειά φταίει--εγώ δεν ήμουν για δημόσια υπηρεσία --τελειώνει η σύμβασή μου και παρόλο που θέλω να τρέξω όσο πιο μακριά γίνεται δεν έχω που να πάω. ναι αυτό είναι το πρόβλημα! δεν έχω που να πάω, σα να ξέμεινα από όνειρα σα να έμεινα ξαφνικά μόνη μου δε ξέρεω που σταματάω και που ξεκινάω . ξυπνάω το πρωί και ξέρω πως τίποτε διαφορετικό δε θα συμβεί ή αν συμβεί δεν θα είνια για καλό. "κάθε μέρα είνια μια καινούρια ημέρα" -σκατά ! εμένα όλε ίδιες μου φαίνονται.

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008

Τα νέα της κηδείας δεν ήταν ίσως αυτό που περίμενα και δεν χέρω αν με ικανοποιούν κιόλας. Απ' όσο έμαθα στην κηδεία έγινε χαμός από κόσμο και στεφάνια (!) μάλιστα εκφώνησε λόγο και ο δήμαρχος εκεί (!). Και η συζήτηση της αδερφής μου με τη μάνα μου : "Τι να το κάνεις? Να έχει κόσμο στην κηδεία του, ενώ μια ζωή ήταν μόνος?"---"ε πως! δείχνει ότι ίσως είχε φίλους και ότι τον τίμησαν".
Εγώ δεν χέρω τι να πώ. Όταν πεθαίνεις νομίζω ότι τίποτα δεν σε απασχολούν τέτοια θέματα.

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2008

Καλό ταξίδι "θείο Γιώργο"

Οι φοβερότερες ενοχές...Ποτέ δεν μ' ενδιέφερε η συμπεριφορά μου απέναντι στους άλλους, ποτέ. Οι περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται τύψεις μόλις μιλήσουν άσχημα σε κάποιον ή αν του κάνουν κάτι επίσης άσχημο και τον πληγώσουν, και ζητούν συγγνώμη. Τώρα τελευταία το παθαίνω κι εγώ αυτό. Ζητάω συγγνώμη όποτε νομίζω ότι παραφέρθηκα, και αυτό, τέλος.
Τις πιο φοβερές ενοχές, παρτήρησα ότι τις έχω όταν γίνεται κηδεία και δεν είμαι εκεί. Δεν ξέρω νομίζω ότι ο νεκρός με βλέπει και με κρίνει. Ίσως κρίνω εγώ τον εαυτό μου και πολυ αυστηρά μάλιστα. Στις κηδείες δεν πηγαίνω παρόλο που μπορεί να τριγυρνάει στο μυαλό μου συνεχώς και με θλίψη ο αποθανών. Ίσως δεν έχω συμφιλιωθεί ακόμα με την ιδέα του θανάτου και δε νομίζω οτι θα το κάνω ποτέ. Με τρόμο σκέφτομαι την ημέρα που θα χάσω κάποιον πολύ δικό μου.
Ο θείος μου ο Γιώργος, αδερφός της γιαγιάς μου πέθανε σήμερα. Ογδόντα ετών και κάτι, κοντά στα δύο μέτρα, φανατικός κομμουνιστής μέχρι το τέλος και μόνος. Μεγάλωσε μόνος, νόθο παιδί στην Κοκκινιά, στα προσφυγικά. Δεν παντρεύτηκε ποτέ, δεν είχε καιρό "προείχαν οι αγώνες"-αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα.
Τον είχαμε επισκευτεί με τους παππούδες μου μια φορά, στο ίδιο σπίτι στην Κοκκινιά. Αυτή τη στιγμή τη θυμάμαι σα να ήταν χτές. Δημοτικό πρέπει να πήγαινα. Είχε τηγανίσει ψάρια και μόλις μπήκα μέσα αντί να του πώ ένα γειά, είπα ότι το σπίτι του βρωμούσε ψαρίλα. Και εκείνος γέλασε. Μετά μας πήγε σε ένα μαγαζί με καραμέλες και μας είπει να πάρουμε ότι θέλουμε. Νομίζω πως δεν τον ξαναείδα από τότε. Συνέχιζε να μας στέλνει γλυκά, εμένα και της αδερφής μου όποτε τον επισκεπτόταν η γιαγιά.
Δεν ξέρω γιατί αλλά κάποια πράγματα μου καρφώνονται στο μυαλό ή μάλλον στην ψυχή μου και δε λένε να βγούνε με τίποτα. Και ούτε θέλω. Αυτές οι αναμνήσεις είναι μέσα μου και δικές μου και δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω τον θείο μου. Μπορείς να βρείς πολλες δικαιολογίες για να μην πάς σε μια κηδεία. Εγώ βρήκα μία : Δουλεύω. Αλλά αυτό δε με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα. Ούτε η παρουσία μου στην κηδεία θα ήταν εξιλεωτική.
Θείε πάντα θα έχεις μια θέση στην καρδιά μου. Καλό ταξίδι!

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2008

Ένας χείμαρρος...

Ένας χείμαρρος κατά πάνω μου...έτσι αισθάνομαι. Δεν ξέρω γιατί. Δεν έχω πια αυτοπεποίθηση για τίποτα και όλη μου η διάθεση έχει καταρρεύσει. Όχι δεν είναι ο δεκάλογος τησ κλάψας. Δεν είμαι αχάριστη, δόξα τω θεό είμαι υγιής και έχω ακόμη δίπλα μου αυτούς που αγαπώ. Μήπως όμως έτσι παρηγορούνται οι αποτυχημένοι? Αποτυχημένος....Μεγάλη κουβέντα. Ποιός μπορεί να είναι στην πραγματικότητα και γιατι? Είμαι 23 ετών, μεταπτυχική φοιτήτρια, εργαζόμενη (όχι σε δουλειά της προκοπής, αλλά δεν πείμενω και θαύματα), και όμως αισθάνομαι αποτυχημένη, ανύμπορη να βρώ λύσεις και αυτό είναι το χειρότερο από όλα. Ποιά είναι η αποτυχία μου και πως μπορώ να βγώ από αυτή? Πρίν ενάμιση χρόνο έψαχνα για δουλειά (με όλα τα παραπάνω προσόντα + proficiency + άλλη γλώσα) και δε μπόρεσα να βρώ τίποτε...ούτε σε σούπερ μάρκετ, ούτε σε μαγαζί με απορρυπαντικά, ούτε σε εταιρεία ως γραμματέας πουθενά. Και να φανταστείς ότι ήμουν η καλύτερη φοιτήτρια όταν αποφοίτησα--τώρα πια μόνο οι φωτογραφίες μου έχουνε μείνει ως κάτι χειροπιαστό της επιτυχίας μου. Σε ένα χρόνο περίπου θα έχω και το μάστερ στα χέρια μου και στον τοίχο του σπιτιού μου. Ντρέπομαι όμως να το λέω..αισθάνομαι ηλίθια, ναι ηλίθια που παιδεύτηκα για το τίποτε, για κανένα αντίκρυσμα. Βέβαια έχω ακόμη την προσωπική και ηθική ικανοποίηση, μόνο αυτό μου μένει και κανένας δεν πρόκειται να μου το πάρει. Αυτό είναι ΤΟ ΔΙΚΟ μου κατόρθωμα. Όμως, αισθάνομαι ηλίθια....τι άλλο μπορώ να κάνω όταν απόφοιτη Λυκείου με lower μονιμοποιήθηκε στον ΟΤΕ με μισθό 1000 ευρω? Εννοείται ότι ήταν με σύμβαση έργου και εννοείται ότι είχε μπεί με μέσο. Η ειρωνία της τύχης είναι ότι μπήκε επί ΠΑΣΟΚ και μονιμοποιήθηκε επί ΝΔ.
Σήμερα δε μπορούσα να γλιτώσω απο τον χείμαρρο της υποτιθέμενης αποτυχίας μου και της ηλιθιότητάς μου, δεν πήγα στο γραφείο και σαν την τρελή γυρνούσα στην Αθήνα και στη σχολή μου που τόσο αγαπώ παρά τη μιζέρια της.
Παρόλο που αισθάνομαι έτσι έχω υποσχεσθεί στον εαυτό μου ποτέ μα ποτέ να μη δώσω την ικανοποίηση στους άλλους ότι λύγισα, ότι εγκατέλειψα τον ιδεαλισμό μου και τον αγώνα μου... Όχι δε μπορώ να προδώσω έτσι τον εαυτό μου. Με σκέφτομαι σε λίγα χρόνια ως υποψήφια διδάκτωρ να δουλεύω σε τελειωμένο μπαρ στο Μεταξουργείο για να τα βγάλω πέρα γιατί ήδη έχω βαρεθεί τους τεμενάδες και τα παρακάλια στον κάθε καραγκιόζη. Τις σπουδές μου δε θα τις εγκαταλείψω ποτέ---δε ξέρω που θα με οδηγήσουν επαγγελματικά--μάλλον πουθενά γι αυτό κρατώ στο πρόγραμμα το κωλόμπαρο. Υπό έναν όρο---να με αφήσουν να κρεμάσω στον τοίχο τους τα πτυχία μου :D
ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΔΕ ΘΑ ΛΥΓΙΣΩ ΠΟΤΕ

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2008


Γραμμένο στον τοίχο έξω απο το γραφείο του
εισαγγελέα, στο Πρωτοδικείο Αθηνών.

Τρίτη 5 Αυγούστου 2008

Η καλύτερη στιγμή της ημέρας

Πηγαίνοντας το πρωί στη δουλειά μου, μια μικρή στάση στο εκκλησάκι των Αγίων Πάντων στους Αμπελόκηπους...μια μικρή προσευχή..ένα κερί..και μια ησυχία πολύ διαφορετική από τις άλλες...μια γαλήνη μέσα στη βουή του δρόμου...ένας μικρός κήπος, η νεοκόρησα που μάζευε τα ξερόχορτα, το άδειασμα της ψυχής για τρία λεπτά, ένας φαντάρος που φεύγει, μια επιχείρηση που ξεκινά, μια προσδοκία...

Παρασκευή 11 Ιουλίου 2008

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008

ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ

Και ναι το τηλεφώνημα έγινε. Και η δική μου απάντηση ήταν αρνητική..για κάτι που νόμιζα ότι το ήθελα πολύ. Οι λόγοι άρνησής μου λογικοί. 'Η μήπως η προκατάληψή μου έκανε τους λόγους δικαιολογημένους : Έξοδα εξ ολοκλήρου δικά μου, πολλές ώρες εργασίας και χρήματα όχι αρκετά, σε μία ξένη χώρα, σε μία ξένη ήπειρο. Το δέλεαρ η ανεξάρτητη ζωή σε μία χώρα 21 ώρες μακριά...την Ιαπωνία. Είχα λοιπόν πρόταση να δουλέψω σαν επιτόπιο προσωπικό στο γραφείο του ΕΟΤ στην Ιαπωνία. Και είπα όχι. Για να είμαι ειλικρινής σε κάποια φάση είχα αποφασίσει να πάω και είχα βυθιστεί σε μία θάλασσα μελανχολίας και κλάματος (!). Βρήκα όμως αφορμή να αλλάξω γνώμη και ακόμα πιστεύω πως σωστά είχα τις αντιρρήσεις μου και πως σωστά αποφάσισα. Αυτό που μου στοίχισε από αυτήν την ιστορία δεν είναι ότι πρέπει να συνειδητοποιήσω ότι για μένα πλέον το κεφάλαιο Ιαπωνία έκλεισε, κάτι που σημαίνει ότι ήρθε ο καιρός να σταματήσω τα μαθήματα Ιαπωνικών τα οποία παρακολουθώ τα τελευταία έξι χρόνια, ούτε ότι κλώτσησα μια σπουδαία ευκαιρία (?). Αυτό που μου στοίχισε είναι η σκέψη για το πότε ξανά θα έχω την αίσθηση ότι κάτι καινούριο, κάτι νέο υπάρχει, σχεδιάζεται, κάτι διαφορετικό από την καθημερινή σαπίλα. Το ζήτημα είναι αν θα μπορέσεις να κάνεις την υπέρβαση και να ακολουθήσεις αυτό το "καινούριο". Εγώ πάντοτε ήμουν συντηρητική στις αποφάσεις μου και δυστυχώς δεν μπορώ να αλλάξω αυτό που είμαι. Δε μπορώ να αφήσω πράγματα πίσω με τα οποία έχω ταυτίσει τον ευατό και την ύπαρξή μου. Η μητέρα μου λέει πως αυτό είνια δειλία. Εγώ δεν το νομίζω. Απλά είναι μία επιλογή, η δειλία φαίνεται στα δύσκολα. Η ζωή συνεχίζεται...οι επιλογές δεν είναι το δύσκολο κομμάτι της ζωής αυτής....η μήπως είναι?

Δευτέρα 12 Μαΐου 2008

Είσαι Αλβανός, ε και?

ΟΚ είσαι Αλβανός και τι έγινε? Γιατί δεν το ομολογείς ενώ όλοι το έχουνε καταλάβει? Γιατί να ντρέπεσαι? Επειδή είχες φάει πίκρα από κάποιους ---και ακόμα μπορεί να τρώς? Βλακεία. Μιλούσε η αδερφή μου χτές msn μα κάποιον που γνώρισε στο irc. Όλα καλά, το παλαικάρι ιδιαίτερα συμπαθητικό, μέχρι που είχε την τρομερή ιδέα να μιλήσει στο μικρόφωνο. Πές μου τώρα εσύ τι το ήθελε! Με τη μία καρφώθηκε. Οκ κανένα πρόβλημα, αλλοδαπός και από ότι φαίνεται απο την κοινή πείρα και λογική των πραγμάτων, Αλβανός υπήκοος. Οκ. Γιατί όμως να λές πως είσαι απο τα Γιάννενα! Γιατί να ντρέπεσαι για την καταγωγή σου? Σίγουρα ο τύπος θα είχε φάει τρελή απόρριψη στο παρελθόν! Και το θέμα μου, εκτός απο την ντροπή που μπορεί να νιώθει ένα παιδί 23 χρονών που είναι Αλβανός, σχετίζεται με εμάς, τους υπόλοιπους, "μη - Αλβανούς". Η αδερφή μου, μου είπε ότι ποτέ δε θα μπορούσε να ερωτευτεί Αλβανό, όχι γιατί είναι Αλβανός, αλλά γιατί δεν υπάρχει καθόλου επαφή. Και εγώ αναρωτιέμαι αν εμείς δεν αφήνουμε - δεν επιτρέπουμε- στον εαυτό μας να ερωτευετεί κάποιον αλλοδαπό - μετανάστη ή Αλβανό εν προκειμένω...Δεν ξέρω γιατί έχουμε κολλήματα σχετικά με την εθνικότητα κάποιου, καθώς τις περισσότερες φορές, έχουμε ακούσει και δεν έχουμε υποστεί εμείς οι ίδιοι προσωπικά κάτι άσχημο απο εκείνους. Τόσο βαθιές είναι οι ρίζες του ρατσισμού? Ακόμα και σε νέους ανθρώπους?

Τρίτη 6 Μαΐου 2008

Το κάψιμο του αιώνα


Κυριακή 4/5/2008. Η απόλυτα καμμένη ημέρα. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Όλη τη μέρα άκουγα Sentenced--τρελό κόλλημα-- και έβλεπα video στο youtube. Τις τελευταίες μέρες βασανίζομαι απο τρελές αϋπνίες. Έτσι, το Σάββατο το βράδυ γύρισα αργά και κοιμήθηκα ελάχιστα, καθώς δε μπορούσε να με πάρει ο ύπνος και την επομένη ήμουν σαν βαμπίρ. Δε μπορούσα να γράψω στον υπολογιστή και γενικότερα δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Για αυτό και το' ριξα στη σοκολάτα και στα τσιγάρα---μετά από μεγάλο διάστημα αποχής. Εφόσον προσπάθησα να κοιμηθώ το μεσημέρι και φυσικά δεν το κατάφερα, κατά τις 7 το απόγευμα ήπια μια μπύρα και έτσι μπόρεσα τουλάχιστον να τελειώσω τη μισή δουλειά στον υπολογιστή. Ευτυχώς τη Δευτέρα στη δουλειά ήμουν μια χαρά. Χτές το βράδυ όμως ο ύπνος μου ήταν και πάλι χάλια. Μπορεί να φταίει και ο καιρός. Μπορεί να φταίνε και οι Sentenced! Εγώ πάντως μαι φορά δεν μπορούσα και πάλι δε μπορώ να κοιμηθώ. Απο την άλλη, δεν έχω και κάτι σοβαρό να με απασχολεί ώστε να το αποδώσω εκεί. Τελοσπάντων. Όπως έλεγε και ο θείος μου, ο πολύς ύπνος δεν χρειάζεται, θα πεθάνουμε και θα κοιμόμαστε συνέχεια. Κάτι ήξερε....

Τετάρτη 23 Απριλίου 2008

Βιβλιοθήκη, Πάσχα 2008

Συνέβη και αυτό...Καινούριο πόστο στη δουλειά, ευτυχώς πολύ καλύτερο...Νομίζω πως δεν το περίμενα. Από την υπόγα και τους κάφρους δικηγόρους, βρέθηκα στη βιβλιοθήκη του Εφετείου να εξυπηρετώ δικαστές! Εχω επιτέλους δικό μου γραφείο, με σύνδεση στο ιντερνετ παρακαλώ! Δεν έχω κανέναν πάνω απο το κεφάλι μου καθώς είμαι η μοναδική υπάλληλος της βιβλιοθήκης, ενώ ο φόρτος εργασίας είναι ελάχιστος σε σχέση με το αρχείο που ήμουν. Στην αρχή δεν την πολυπάλευα καθώς είχα συνηθίσει τον κόσμο και τις πλάκες των συναδέλφων και ξαφνικά βρέθηκα μόνη με τον υπολογιστή. Καθημερινά βέβαια έρχονται οι δικαστές και διαβάζουν αλλά και πάλι πως να μιλήσεις σε μια βιβλιοθήκη? Απο εκεί που δε με ήξερε κανείς, και ας ήμουν 9 μήνες στην υπηρεσία, τώρα όλοι οι πορϊστάμενοι και ορισμένοι δικαστές με ξέρουν με το μικρό μου όνομα. Σήμερα Μ. Τετάρτη, ώρα 10.08' και μου ζήτησαν μόνο να βγάλω κάτι φωτοτυπίες.. κατά τ' άλλα ερημιά στο διάδρομο. Αύριο θα λείψω κ εγώ απο τη δουλειά και θα φύγω το πρωί για το χωριό.
Δεν ξέρω πως θα είναι το Πάσχα αυτό. Εχω αρχίσει εδώ και καιρό να μην αντέχω τις γκρίνιες των παπούδων αλλά θα πάω χωριό γιατί τέτοιες μέρες δεν είναι ωραίο να μένει κανείς μόνος. Ο πατέρας μου βέβαια έχει διαφορετική γνώμη και μην αντέχοντάς τους κ εκείνος μάλλον θα μείνει πίσω μαζί με τη μητέρα μου. Οπότε αυτός που θα μείνει μόνος το Πάσχα θα είμαι εγω! θα πάρω κανένα βιβλίο να διαβάσω για να μην τους ακούω...
Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να κοινωνήσω φέτος και αυτό με στεναχωρεί λίγο. Το Πάσχα θέλω να πηγαίνω στην εκκλησία και ιδιαίτερα στο χωριό, η αίσθηση είνια διαφορετική, σε σχέση με την πόλη. Μόνο που δεν ακολουθεί κανείς και θα πρέπει να πηγαίνω μόνη μου μέσα στη νύχτα στα βουνά και στα λαγκάδια...και μόνο η σκέψη με τρομάζει. Δευτέρα του Πάσχα θα είμαι πίσω πάλι και την Τρίτη δουλειά κανονικά.
Τα έχω κάνει θάλασσα. Μία χρονιά ολόκληρη στο μεταπτυχιακό φέτος και δεν μπόρεσα να τελειώσω δύο εργασίες, τις οποίες πρέπει πάσει θυσία να παραδώσω μέχρι τις 20 Ιουνίου. Απο την άλλη, στα ιαπωνικά έχω μείνει πολύ πίσω πλέον...Μου φαίνεται πως δε μπορώ να καταφέρω τίποτα. Πως με μαθηματική ακρίβεια θα αποτύχω, μη σου πω ότι ήδη έχω αποτύχει στα μαθήματά μου. Ποιός, εγώ! Που έδινα μεγάλη σημασία και γούσταρα να διαβάζω και να μαθαίνω. Τώρα κάνοντας και τα απογεύματα τη δουλειά της δακτυλογράφου, δεν έχω καθόλου χρόνο. Και δυστυχώς η φετινή ακαδημαϊκή χρονιά έχει περάσει και εγώ δεν έκανα τίποτα. Πρέπει όμως κάτι να κάνω.....

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2008

Η ΄Ανοιξη στο παράθυρό μου!



Οι βολβοί τουλίπας που έφερα απο το ταξίδι μου στο Άμστερνταμ τον Ιανουάριο = Ένα πανέμορφο λουλούδι στο παράθυρο της κουζίνας μου!

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2008

Απόκριες 2008

Καθαρά Δευτέρα Βράδυ και νομίζω πως έχω μελανχολήσει λίγο...ίσως επειδη πέρασα ολύ ωραία χτες, τελευταία κυριακή της αποκριάς--παρά τα πορβλήματα με τον εξαερισμό! Κλασσικά σε ντισκοτέκ μασκαρεμένοι όπως πέρυσι και με καλή παρέα φυσικά. Σε αυτά τα μαγαζιά πηγαίνεις για να χορέψεις και να κάνεις τον χαβαλέ σου. Το χω όμως απορία, πως 5 -10 άτομα δεν είχαν "ντυθεί", έστω μια περούκα βρε αδερφέ! Ναι οκ δεν σου αρέσουν οι απόκριες...Το καταλαβαίνω, πολλοί το χουν αυτό. Αλλά έλεος, τι θα πάθεις αμά φορέσεις κανα καπέλο καμηλοπάρδαλης... Στο κάτω κάτω, κάτι χρειάζεται να κάνεις διαφορετικό από την καθημερινότητα, διαφορετικά η ζωή έχει χάσει το νόημά της και εσύ το λόγο ύπαρξής σου. ΟΚ το βάρυνα λίγο. Απλά εννοώ πως αν σε πάρει απο κάτω η καθημερινότητα με τη δουλειά και όλα τα παρελκόμενα, έχεις τελειώσει! Εγω φέτος ντύθηκα ντομάτα και το διασκέδασα όσο μπορούσα υπό συνθήκες ασφυξίας μέσα στο μαγαζί! Σε αντίθεση με πέρυσι οι δρόμοι ήταν άδειοι και οι μασκαρεμένοι ελάχιστοι έξω. Ευτυχώς το μαγαζί ήταν φούλ (εκτός από αυτούς τους 5-6!).
Σήμερα, η παρέα ήταν διαφορετική απο τις προηγούμενες χρονιές και το τραπέζι φτωχικό---ότι μπορούσα έκανα με τους γονείς εκτός Αθηνών. Μετά πήγαμε στο Άλσος Στρατού στο Γουδί. Χαμός από κόσμο, χαρταετούς και αποτυχημένες απόπειρες ¨πετάγματος"! Κανονικός παράδεισος ο τόπος εκεί. Τεράστια έκταση με γκαζόν και υπαίθρια έργα τέχνης! Συγχαρητήρια στον εμπνευστή του!
Και μετά σπίτι...Άργμα για λίγο και μετά εργασία για τη σχολή, με την οποία τελικά ασχολήθηκα ελάχιστα...
Και αύριο δουλειά....Πάλι..Μέτρώντας ανάποδα μέχρι να έρθει η Παρασκευή..Πάλι.

Κυριακή 2 Μαρτίου 2008

Παρουσίαση εργασίας

Πραγματικά δε μπορω να καταλάβω πως μπορεί μια παρουσίαση εργασίας στη σχολή να με πανικοβάλει τόσο. Ειλικρινά. Δεν υπάρχει χειρότερο για μένα. Τις προφορικές εξετάσεις τις παλεύω καλύτερα! Πολυ καλύτερα! Η ιδέα και μόνο να μιλάω μπορστά σε τόσα μάτια σε σκηνικό απόλυτης ησυχίας με τρελαίνει! Απο μικρή έτσι ήμουν..δεν ήθελα να τραβώ την προσοχή..ακόμα και όταν μεγάλωσα π.χ. ποτέ δε σήκωσα το χέρι μου για να πω εξυπνάδα στην αίθουσα. Βέβαια, αν εξαιρέσεις ότι μπορεί η ανασφάλειά μου αυτή να οφείλεται σε έλλειψη αυτοπεποίθησης, έχω μια πιο διασκεδαστική εκδοχή. Πρίν δύο χρόνια συμμετείχα σε μια ομάδα εργασίας, είχαμε ετοιμάσει το κείμενο και τα κομμάτια που θα έλεγε ο καθένας. Ήρθε λοιπόν και η δική μου ώρα να διαβάσω το κειμενάκι μου. Εκτός του ότι ήμουν δεύτερη μετά απο μια κοπέλα που καθόταν δίπλα και είχε λιώσει στο άγχος , είχαμε βάλει μουσική υπόκρουση---να συνοδεύει την παρουσίασή μας βρε! Και εκεί που έκανα την παρουσίαση και προσπαθούσα να ελέγξω τον εαυτό μου, έπεσε το ράδιο και άρχισαν όλοι να γελάνε απο κάτω. Τέρμα , αυτό ήταν! Μπορεί κανείς να μη το κατάλαβε--έτσι μου είπαν τουλάχιστον--αλλά δε μπορούσα με τίποτα να συγκεντρωθώ, μου ερχόντουσαν γέλια συνεχώς!
Μου έχει μείνει ακόμα, τραυματική εμπειρία!
Αφού δεν ήθελα να απαγγείλω και τον όρκο της αποφοίτησης!--μετά το ξανασκέφτηκα καλύτερα --και δε με έπιασαν τα γέλια!
Τέλοσπαντων, ελπίζω αύριο να τα καταφέρω ...

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2008

STAGE

Δουλεύω ήδη 7 μήνες με σύμβαση STAGE στα δικαστήρια και συγκεκριμένα στο Εφετείο. Πολυ χλίδα θα μου πείτε, κρίνοντας απο την πρόσοψη του κτηρίου. Καμία σχέση, όσον αφορά το εσωτερικό. Δουλεύω σε ένα απο τα αρχεία της υπηρεσίας. Μαύρο χάλι...10 πόντους σκόνη, μια μοκέτα που έχει να καθαριστεί κάτι χρόνια. οκ αυτό παλεύεται..τουλάχιστον έχω ζεστό νερό στο σπίτι και σαπούνι. Έχω και χειρότερα όμως: Ο χώρος εργασίας μου δεν έχει παράθυρο! Δεν υπάρχει εννοείται φυσικό φώς, ενώ ολόκληρο το χειμώνα τον περάσαμε χωρίς θέρμανση---4 φορές αρρώστησα φέτος. Δε θέλω να ξέρω τι έχουμε να τραβήξουμε το καλοκαίρι... Άσε που ο αέρας δεν ανανεώνεται ποτέ και όποτε μπεις στο γραφείο, αυτό σκυλοβρωμάει! Εκτός απο όλα αυτά, έχεις να εξυπηρετήσεις καθημερινά τουλάχιστον 100 και βάλε άτομα. Ο καθένας έχει τις απαιτήσεις του και τα βρισίδια πέφτουν λες και εμείς είμαστε υπεύθυνοι για το όλο σύστημα, παιδιά του ΟΑΕΔ και μόνιμοι.
Εμάς, έτσι μας αποκαλούν "παιδιά του ΟΑΕΔ". Για να είμαι ειλικρινής απο τους μόνιμους υπαλλήλους δεν έχω παράπονο, και αυτοί κάνουν ότι μπορούνε----όχι όλοι εννοείται---παντού υπάρχουν εξάλλου οι κλασσικοί δημόσιοι υπάλληλοι που απλά δεν κάνουν τίποτα! υπάρχουν επίσης και ορισμένοι, με περίεργο υφάκι. Αλήθεια, τι εντύπωση έχουν για τον εαυτό τους? Πολυ μεγάλη φαντάζομαι! Το γιατί δεν καταλβαίνω! Επειδή είναι δημόσιοι υπάλληλοι θα μου πεις, και επειδή όλα τα βούρλα επωφθαλμιούν θέσεις σε δημόσιες υπηρεσίες φιλώντας κατουρημένες ποδιές και κάνοντας άλλα περίεργα αν κρίνω απο τα πρόσφατα παραδείγματα...Τραγικό...Σπουδαίες φιλοδοξίες. Καλά δε φταίνε κι αυτοί..ο καθένας προσπαθεί να βολευτεί όπως μπορεί. επίσης, με τους πορϊσταμένους μου δεν εχω κανένα παράπονο. Για την ακρίβεια δε θα μπορούσαν να είναι πιο εντάξει απο ότι είναι. Η φαγομάρα, ξεκινά απο εμάς του ΟΑΕΔ..Κάτι περιστατικά που έγιναν με ξενέρωσαν εντελώς. το αστείο ποιο είναι...ότι σχεδόν όλα τα παιδιά έχουν την ψευδαίσθηση ότι θα τους ανανεώσουν και το καλύτερο, ότι θα τους κάνουν αορίστου χρόνου!

προσωπικά δεν χάφτω τίποτα. τα προγράμμτα STAGE δεν είναι τίποτε άλλο απο ένα κυβερνητικό τρίκ για να μειώθεί το ποσοστό της ανεργίας. αυτό είναι το νέο μοντέλο εργασίας...Συγχαρητήρια! μας φλομώνουν στο ψέμα και μας χρησιμοποιούν για να μαζεύουν ψήφους. ξέχασα να πω ότι παίρνουμε 500 ευρώ για 22 εργάσιμες χωρίς ένσημα και δεν πληρωνόμαστε ούτε αργίες, ούτε άδεις και ούτε αναρωτικές!

θα μου πεις γιατι γκρινιάζεις? εσυ το διάλεξες!
δε διάλεξα τίποτα γιατί απλώς δεν είχα επιλογή...


Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008

περιμένοντας το τηλεφώνημα

Ξεκινάω το μπλόγκ αυτό για λόγους ψυχολογικούς, αν μπορεί να το πεί κανείς έτσι.....Πρίν ένα μήνα ακριβώς μου είπαν πως το όνειρό μου θα γίνει πραγματικότητα....Κι εγώ έκανα τα χαρτιά μου και περιμένω....Ένα μήνα μετά. Μια νέα χώρα, μια νέα ήπειρος με περιμένει, εκεί που ήθελα πάντα να πάω. Δε ξέρω γιατί απλά ήθελα να πάω...και μου είπαν πως τώρα έχω αυτή την ευκαιρία...και περιμένω το τηλεφώνημα, το "οκ". Δε ξέρω βέβαια πότε θα σκάσει αυτό το "οκ". Και αυτό είναι ότι χειρότερο. Μέχρι λοιπόν να τακτοποιηθούν όλα εγώ θα γράφω..Δε ξέρω ακριβώς για τι, θα δείξει. Έχω πολλά να πω, κυρίως προς αυτούς που με αγαπούν---έτσι λένε τουλάχιστον. Θα προσπαθήσω να αποφύγω τις γκρίνιες και τα παράπονα -αν και δε φημίζομαι γι αυτό-και τις ερωτικές εξομολογήσεις..καληνύχτα....