Anathema - Deep

Αφιερωμένο στον Artistzπου με στεναχώρησε...Για μένα δεν υπάρχει δρόμος..μπόρεσα να πω κάποια πράγματα μέσα σε αυτό το blog όχι για να τα διαβάσουν κάποιοι απλά, αλλά διότι δεν έχω το κουράγιο να τα πω από κοντά σε κάποιους, ή όταν προσπάθησα ήταν αδύνατο να καταλάβουν..μόνο από εδώ έβγαλα τα πράγματα μέσα από το κεφάλι μου..κ εσυ την κάνεις? τουλάχιστον θα πεις ποτέ το λόγο?? για μένα μετράει φιλιά.

Poisonblack - Escapexstacy - 07 - Lay Your Heart To Rest

Διότι κατά βάθος είμαστε σκοτεινοί τύποι ;)
I've fallen from grace into the kingdom of shadowlands

Ημερολόγιο Ψυχανάλυσης Νο. 15

-"Δεν καταλαβαίνω γιατί συνεχώς συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλους. Όχι μόνο συγκρίνεσαι με όσους έχουν κάνει κάτι παραπάνω αλλά και με όσους έχουν κάνει λιγότερα από εσένα, υποβιβάζοντας έτσι ανελλειπώς τον εαυτό σου. Γιτί δε σκέφεσαι πώς τα έχεις καταφέρει ώς εδώ, τελείωσες το σχολείο, μπήκες στο πανεπιστήμιο, κάνεις το μεταπτυχιακό σου και δουλεύεις παράλληλα?"
-"Θα μπορούσα να τα είχα καταφέρει καλύτερα.."
-"Αυτό θα σε φάει! Συνεχώς υπερισχύει ο επικριτικός εαυτός σου. Πες μια φορά μπράβο για όσα έχεις κάνει! Κάντο σαν χάπι! Για να σταματήσεις έτσι την αλληλουχία των σκέψεών σου που σε κατεβάζουν ακόμα πιο κάτω. Η τελειομανία δεν είναι καλό πράγμα. ..ποτέ δεν είσαι ικανοποιημένος με τίποτα απ' όσα κάνεις, βγάζεις τον εαυτό σου άχρηστο, ανίκανο, σταματάς να προσπαθείς βάζοντας συνεχώς εμπόδια σε σένα και τους στόχους σου και γι' αυτό το λόγο δεν πετυχαίνεις πράγματα! Αντίθετα αυτός που πάει χαλαρά και "ότι γίνει" αυτός είναι που πετυχαίνει. Δεν είναι η εκάστοτε διαδικασία που σε ρίνει ψυχολογικά αλλά οι σκέψεις σου : "Θα τα καταφέρω? Και αν όχι τι θα κάνω μετά κλπ κλπ". ..έτσι βρίσκεσαι σε μια συνεχή πίεση, δεν αφήνεις τον εαυτό σου να χαλαρώσει λίγο, τον πυροβολείς απο παντού...δεν είσαι ρομποτάκι που πρέπει να τα κάνει όλα συγχρόνως και τέλεια!Γι' αυτό το λόγο ζορίζεσαι, πληγώνεσαι, τιμωρείς και θυμώνεις με τον εαυτό σου."

"Τα Ώριμα Χρόνια", A. J. Cronin, 1950 (Μτφ. Κοσμάς Πολίτης).

"Ένα χλιαρό αεράκι φυσούσε από το μέρος του ποταμού κι ανέμιζε τα μπουμπούκια πάνω στις ψηλές φτελιές, που ανάμεσα στις φυλλωσιές τους τιτίβιζαν τα σπουργίτια, λες και το κρύο χέρι του χειμώνα χαλάρωσε το σφίξιμό του ξαφνικά, και η υγρή γη, ανοίγοντας την αγκαλιά της στη θέρμη του ήλιου, ανάδινε μια γλύκα ζαλιστική που με γέμιζε πόθους, με μια ανείπωτη νοσταλγία που έμοιαζε με πόνο".