Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

Δες το χαλαρά..

Έχοντας άπλετο χρόνο στη διάθεση μου ξεκίνησα να φτιάχνω κοσμήματα με απλά υλικά. Για την ακρίβεια η αγάπη μου για την Ιαπωνία και η ανάγκη να έρθω πιο κοντά στο πάλαι ποτέ όνειρό μου που έληξε άδοξα [θα σας πω αργότερα γι αυτό], με οδήγησαν στην κατασκευή οριγάμι, δηλ. στην ιαπωνική παραδοσιακή τέχνη κατασκευής μορφών από χαρτί.
Έφτασα να έχω φτιάξει αρκετά κοσμήματα και σε δύο εβδομάδες θα πάρω μέρος για πρώτη φορά σε bazaar.
Και για μια ακόμη φορά ενεργοποιήθηκε το άγχος μου και όλες οι "νευρώσεις" μου. Σταμάτησα να φτιάχνω κοσμήματα - το άγχος για λίγο καιρό με είχε μπλοκάρει, αλλά οκ το ξεπέρασα κι αυτό. Φοβάμαι οτι τα κοσμήματα μου θα είναι μια απογοήτευση, ότι δε θα αρέσουν, ότι θα χαλάσουν κλπ κλπ.
Από την άλλη όμως ξέρω ότι όλες αυτές οι ανησυχίες δεν είναι αληθινές. Εννοώ ότι πάντα πριν απο οτιδήποτε ετοιμαζόμουν να κάνω πχ μια παρουσίαση εργασίας, πάντα με έπιανε άγχος και σκεφτόμουν ότι κάτι καταστροφικό θα συνέβαινε - που φυσικά ΔΕ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΠΟΤΕ!
Όλο αυτό το άγχος και η ανησυχία χωρίς λόγο δε μου προσφέρει τίποτα, το αντίθετο μάλιστα μου χαλάει το διασκεδαστικό της υπόθεσης.
Τα κοσμήματα και κατ' επέκταση το bazaar είναι ένα χόμπι που με βοηθάει να περνάω ευχάριστα την ώρα μου και με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα με τον εαυτό μου και ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΩ. Το αν θα έχουν ανταπόκριση αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Εξάλλου δεν είμαι έμπορος, είμαι ένας ερασιτέχνης δημιουργός (;)- και επίσης απεχθάνομαι τις ταμπέλες.
Αυτό που μου έδωσε εξίσου, η ενασχόληση με τα οριγάμι και τα κοσμήματα είναι ότι για πρώτη φορά ένιωσα ότι "έι δεν είσαι και τόσο άχρηστη με τα πράγματα τελικά!". Αν προσπαθήσεις για κάτι θα το καταφέρεις - όχι με την πρώτη αλλά θα το καταφέρεις. Εγώ που δε μπορούσα να ζωγραφίσω μια ευθεία γραμμή (νομίζω ούτε τώρα μπορώ) κατάφερα να φτιάξω μόνη μου χωρίς καθοδήγηση κοσμήματα, όπως επίσης να πλέξω και να ξαναπιάσω τη μουσική μου (με καθοδήγηση αυτή τη φορά).