Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

SLIPKNOT - Dead Memories----> Υπαρξιακή κρίση ή κοινωνική σύμβαση?

Τι έχει πάθει ρε γαμώτο η γειτονιά? Για την ακρίβεια τι έχουν πάθει οι γυναίκες της γειτονιάς..οι γυναίκες μάνες της γειτονιάς....οι γυναίκες, μάνες αγοριών της γειτονιάς... Όλες γκαρίζουνε! Ολημερίς και οληνυχτίς! οι μισές απο αυτές παίζει να χαπακώνονται κιόλας...απο την άλλη έχουν και τρομερές αυξομοιώσεις βάρους..δε σταματάνε να φωνάζουνε και να τους ακούει η γειτονιά, να μαλώνουν τους γιούς τους που είτε πηγαίνουν στο δημοτικο, είτε στο λύκειο, είτε είναι 30 χρονών! δε ξέρω τι τους έχει πιάσει! ίσως να συνειδητοποιούν ότι μεγαλώνουν, ότι γερνάνε, ότι δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για τη ζωή τους τώρα που τα παιδιά τους μεγάλωσαν. Η μία που είναι χωρισμένη μπορεί να κατσαδιάζει τον πιστιρικά, επειδή μοιάζει στον πατέρα του..δε ξέρω υποθέσεις κάνω. Πρέπει να κάνουν κάτι με τη ζωή τους, η μία είναι χειρότερα απο την άλλη, δυστυχώς, ψυχικά. Κάτι μου λέει ότι θέλουν να μας κάνουν όλους έτσι..θολωμένους, μπερδεμένους, αποπροσανατολισμένους χωρίς νόημα στη ζωή μας. Εμάς τις γυναίκες θέλουν να μας δουν ψυχολογικά σκατά με την πρώτη ρυτίδα, όταν το παιδί μας γίνει ανεξάρτητο και ανοίξει τα φτερά του, όταν δε θα μας κάθεται κανένας γκόμενος, όταν θα έχουμε δεί όλες τις εκπομπές της Μενεγάκη, όταν θα συνειδητοποιήσουμε ότι θα πρέπει να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας μόνες, όταν ο πρώην σύζυγος θα έχει κάνει μια νέα οικογένεια και εμείς θα πρέπει να σταθούμε πλάι στα πιτσιρίκια....δε ξέρω ρε γαμώτο, είναι τόσο ανελέητες οι κοινωνικές συμβάσεις? εμείς δε τις διατηρούμε? προτιμούμε να καταστραφούμε ψυχικά από το να καταστρέψουμε την εικόνα που έχουν οι άλλοι για μας? όλα για το φαίνεσθαι? και ουσία? τίποτα? δε ξέρω, δε ξέρω...φοβάμαι...και αν γίνω κ εγώ έτσι? μια κυρία στη δουλειά μου έλεγε, όντας 50 ετών, ότι δε μπορεί να συμφιλιωθεί με την ηλικία της, δε μπορεί να κοιτάξει παλιές φωτογραφίες, να συνατήσει παλιούς συμμαθητές, της προκαλούν θλίψη.Κουράζεσαι ψυψικά επειδή γερνάς? επειδή δε μπόρεσες να κάνεις αυτά που ήθελες? επειδή σε πήρε η μπάλα με τα χρόνια? επειδή συνειδητοποιείς ότι γίνεσαι κάποιος άλλος...και σίγουρα όχι καλύτερος "άλλος".

Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009

Ημερολόγιο Ψυχανάλυσης Νο. 23

-"Έχω πολύ άγχος ρε γαμώτο! Ως ένα βαθμό είναι αδικαιολόγητο...πιστεύω ότι η διπλωματική μου είναι καλή, όχι άριστη αλλά αξιοπρεπής, σίγουρα θα μπορούσα να την υποστηρίξω, ένα χρόνο ακριβώς τη δούλευα, εξάλλου τέλειο δεν υπάρχει. Κι όμως στις παρουσιάσεις έχω φοβερό άγχος, νομίζω ότι θα τα κάνω θάλασσα, ότι θα μου συμβεί κάτι εντελώς αναπάντεχο και έξω απο το έλεγχό μου. Η φοβία μου αυτή ξεκίνησε πρίν 3 χρόνια περίπου, όταν στα πλαίσια ενός συνεδρίου μαζί με μια ομάδα παρουσιάσαμε την εργασία μας. Ενώ λοιπόν ήρθε η σειρά μου να μιλήσω και ξεκινώντας κανονικά, το ραδιόφωνο που είχαμε για μουσική υπόκρουση έπεσε κάτω και όλη η αίθουσα ξέσπασε σε γέλια, ε απο εκείνη τη στιγμή ήταν αδύνατο να συγκεντρωθώ [αν και όπως μου είπαν αργότερα, αυτό δε φάνηκε]. Απο εκεί και ύστερα πάντα κάτι συνέβαινε στις παρουσιάσεις μου. Στην τελευταία για παράδειγμα, στα πλαίσια ενός μαθήματος πέρυσι, του μεταπτυχιακού, έσκασε μια γάτα απο την ψευδόροφη...Αν μπορούσα να περιγράψω ακριβώς τι αισθάνομαι κάθε φορά που χρειάζεται να μιλήσω σε κόσμο είναι το εξής : Με το που θα βγεί η φωνή μου από το στόμα μου, νομίζω πως δεν είναι δική μου, πως μιλάει κάποιος άλλος τον οποίο δεν μπορώ να ελέγξω και κατά συνέπεια δε μπορώ να συγκεκντρθώ ..."
-" Ξέρεις πως λέγεται αυτό που έχεις? Κοινωνική Φοβία. Καταλαβαίνεις ότι ο φόβος σου είναι υπερβολικός και παράλογος, υπερεκτιμάς το κατά πόσο ο άλλος παρακολουθεί τη συμπεριφορά σου, πιστεύεις ότι θα γελοιοποιηθείς μπροστά στους άλλους, έχεις μια μη - ρεαλιστική εκτίμηση για το πως αντιδρούν τρίτοι στις περιπτώσεις που κάτι δεν πάει καλά και γενικότερα φοβάσαι την αρνητική κριτική..."
-{Άντε καλή μας επιτυχία!}.