Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

Λαβ γιου σο ματσ , ιτ μεικς μι σικ! παρτ του [ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΕΙΣ]

Η Παγιδα της μειονεκτικότητας

...- Γίνεστε ιδιαίτερα επικριτικός στο σύντροφόσας μόλις νιώσετε πως σας έχει αποδεχτεί, και ο έρωτάς σας εξαφανίζεται Στη συνέχεια συμπεριφέρεστε με πριφρονητικό ή αποδοκιμαστικό τρόπο
-Ζηλεύετε και είστε κτητικός απέναντι στο σύντροφό σας
-Έχετε διαρκώς την ανάγκη ή απαιτείτε απο το σύντροφό σας να σας βεβαιώσει ότι σας εκτιμά...


Αν είστε ναρκισσιστής μπορεί να νιώθετε πολύ άνετα με έναν σύντροφο ον οποίο μπορεί να βλέπετε σαν κατώτερό σας

Το άτομο που κατακρίνετε περισσότερο είναι το άτομο που αγαπάτε περισσότερο। Στην ουσία, η ένταση με την οποία τον κατακρίνετε είναι μια από τις ενδείξεις της αγάπης σας। όταν νιώθετε την αγάπη του για εκείνον, η αξία του αυξάνεται και σχεδόν αυτόματα του επιτίθεστε!

Νιώθετε λες και με το να σας αγαπάει κάποιος κάνει ένα μεγάλο λάθος

Σας φαίνεται κάπως παράξενο να σας εκτιμά κάποιος που εκτιμάτε κι εσείς

[Αποσπάσματα απο το βιβλίο των Γιάνγκ και Κλόσκο, "Ανακαλύπτοντας ξανά τη ζωή σας", απο τις εκδόσεις Πατάκη]


ορίστε λοιπόν και η επιστημονική θεώρηση ... και δεν επεκτείνομαι και δε δέχομαι λογκρισία...εγώ λοιπόν ρισκάρω και δε φοβάμαι να δω τι κρύβεται κάτω απο το χαλί...εσείς?

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

Aκορντεόν

Η ιστορία με το ακορντεόν ξεκίνησε πριν 15 χρόνια, για την ακρίβεια η ιστορία έμεινε τότε ημιτελής. Μεγάλος φαν του ακορντεόν ήταν ο αυτοδίδακτος παππούς μου. Οικοδόμος στο επάγγελμα κατόρθωσε όμως, τη δεκαετία του '60 να αγοράσει ένα μικρό ακορντεόν - κόσμημα Horner.
Πριν 15 χρόνια περίπου άνοιξε στη γειτονιά μου ένα ωδείο και πήγα με την μητέρα μου να γραφτώ ακορντεόν. Ο δάσκαλος όμως έκρινε πως το σωστό ήταν να ξεκινήσω με πιάνο. Ακολούθησαν 6 χρόνια αγγαρείας και πολυ σκληρής εξάσκησης. Αποτέλεσμα να το παρατήσω και να μην τελειοποιήσω το πιάνο αλλά ακόμα χειρότερα να μην ασχοληθώ με το ακορντεόν, το οποίο παρέμενε παρατημένο μέσα στη βαλίτσα του, πέρνοντας το δρόμο για το χωριό.
Ο παππούς πέθανε απρόσμενα φέτος το καλοκαίρι εντελώς ξαφνικά αφήνωντας μια παγωμάρα και μια θλίψη ακόμα καλά κρυμμένη.
Ένας χρόνος και έξι μήνες χωρίς δουλειά. Ο πρώτος χρόνος πέρασε με συνεχείς προσπάθειες ανεύρεσης εργασίας και αλλεπάλληλες απογοητεύσεις. Ελπίδα που έγινε απογοήτευση που έγινε θυμός που έγινε αδιαφορία.
Και κάπου εκεί ξεκίνησε εκ νέου η ιστορία με το ακορντεόν. Γράφτηκα στο στέκι του δήμου και ήρθε η αποκάλυψη. Δε μπορούσα να φανταστώ ότι θα μου έδινε τόση χαρά και ευχαρίστηση. Αισθάνομαι όμορφα και ικανοποίηση κάθε φορά που βγάζω εις πέρας ένα κομμάτι.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι ήρθα κοντά στις ρίζες μου και το μικρό μας ακορντεόν - οικογενειακό κειμήλιο, ίσως και να βρήκε έναν άξιο συνεχιστή...

Καλά Χριστούγεννα σε όλους και να θυμάστε ότι ποτέ τα πράγματα δεν είναι μαύρο - άσπρο.

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Κοσμήματα






www.etsy.com/shop/HanamiHandcrafts
....Η σελίδα μου στο ιντερνετ με τα κοσμήματα

ακόμα δεν τα έχω ανεβάσει όλα, εάν όμως θέλετε να τα δείτε απο κοντά την Παρασκευή 23/12 θα βρίσκομαι μαζί με άλλους δημιουργούς στο White Noice στο Γκάζι, Ευμολπιδών 20.

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

Δες το χαλαρά..

Έχοντας άπλετο χρόνο στη διάθεση μου ξεκίνησα να φτιάχνω κοσμήματα με απλά υλικά. Για την ακρίβεια η αγάπη μου για την Ιαπωνία και η ανάγκη να έρθω πιο κοντά στο πάλαι ποτέ όνειρό μου που έληξε άδοξα [θα σας πω αργότερα γι αυτό], με οδήγησαν στην κατασκευή οριγάμι, δηλ. στην ιαπωνική παραδοσιακή τέχνη κατασκευής μορφών από χαρτί.
Έφτασα να έχω φτιάξει αρκετά κοσμήματα και σε δύο εβδομάδες θα πάρω μέρος για πρώτη φορά σε bazaar.
Και για μια ακόμη φορά ενεργοποιήθηκε το άγχος μου και όλες οι "νευρώσεις" μου. Σταμάτησα να φτιάχνω κοσμήματα - το άγχος για λίγο καιρό με είχε μπλοκάρει, αλλά οκ το ξεπέρασα κι αυτό. Φοβάμαι οτι τα κοσμήματα μου θα είναι μια απογοήτευση, ότι δε θα αρέσουν, ότι θα χαλάσουν κλπ κλπ.
Από την άλλη όμως ξέρω ότι όλες αυτές οι ανησυχίες δεν είναι αληθινές. Εννοώ ότι πάντα πριν απο οτιδήποτε ετοιμαζόμουν να κάνω πχ μια παρουσίαση εργασίας, πάντα με έπιανε άγχος και σκεφτόμουν ότι κάτι καταστροφικό θα συνέβαινε - που φυσικά ΔΕ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΠΟΤΕ!
Όλο αυτό το άγχος και η ανησυχία χωρίς λόγο δε μου προσφέρει τίποτα, το αντίθετο μάλιστα μου χαλάει το διασκεδαστικό της υπόθεσης.
Τα κοσμήματα και κατ' επέκταση το bazaar είναι ένα χόμπι που με βοηθάει να περνάω ευχάριστα την ώρα μου και με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα με τον εαυτό μου και ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΩ. Το αν θα έχουν ανταπόκριση αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Εξάλλου δεν είμαι έμπορος, είμαι ένας ερασιτέχνης δημιουργός (;)- και επίσης απεχθάνομαι τις ταμπέλες.
Αυτό που μου έδωσε εξίσου, η ενασχόληση με τα οριγάμι και τα κοσμήματα είναι ότι για πρώτη φορά ένιωσα ότι "έι δεν είσαι και τόσο άχρηστη με τα πράγματα τελικά!". Αν προσπαθήσεις για κάτι θα το καταφέρεις - όχι με την πρώτη αλλά θα το καταφέρεις. Εγώ που δε μπορούσα να ζωγραφίσω μια ευθεία γραμμή (νομίζω ούτε τώρα μπορώ) κατάφερα να φτιάξω μόνη μου χωρίς καθοδήγηση κοσμήματα, όπως επίσης να πλέξω και να ξαναπιάσω τη μουσική μου (με καθοδήγηση αυτή τη φορά).

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

"Love u so much, it makes me sick"

-"Θέλω να του ρίξω μπουνιά, να του μαυρίσω το μάτι...να του δώσω μια να φύγει απο το μπαλκόνι..μ αυτή την ηλίθια, επιτυχημένη, γαμημένη ζωούλα του..ζηλεύω ναι ζηλεύω..τη δουλεία του, τα ταξίδια του, τους φίλους του, τον ίδιο που θέλει να γίνεται συμπαθής σε όλους, να φαίνεται καλός σε όλους..ξέρεις υπήρξα άριστη φοιτήτρια και ποτέ δεν πήγα εκπαιδευτικό ταξίδι..με άριστα ήταν το μεταπτυχιακό μου και δε μίλησα ούτε σε ένα συνέδριο, ούτε μια παρουσίαση δεν έκανα.."
-"κι αυτός τι φταίει?"
-"φταίει που υπάρχει.."
-"πάει καλά στη ζωή του κι εσύ έχεις σκυλιάσει..αν δε του πήγαιναν καλά τα πράγματα εσένα πως θα σε επηρέαζε? τι θα άλλαζε στη δική σου ζωή?"
-"κάποιες φορές έχω σκεφτεί να χωρίσω"
-"θες να χωρίσεις για να μην είναι τόσο κοντά σου και αισθάνεσαι αυτό που αισθάνεσαι μέσα σου..αυτό όμως θα συνεχίσει να υπάρχει εαν εσύ δεν κάνεις κάτι..και σταμάτα να συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλους..υπήρξαν κάποια αντικειμενικά κριτήρια που κατάφερε όσα κατάφερε..την επόμενη εβδομάδα να ξανάρθεις.."

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Δεκατέσσερα..

Πως είναι να είσαι 14 και πάλι? Δεκατεσσάρων ετών...Η δεκαετία των 20 θα τελειώσει..πλησιάζω τα 30 σιγά σιγά - ευτυχώς οχι ακόμα, με τρομάζει αυτή η ηλικία χωρίς να ξέρω γιατί. Κι όμως φαίνεται σα να έχω κολλήσει στα 14 μου χρόνια. Ακόμα μένω με τους γονείς -σιγά την πρωτοτυπία- δουλειά δεν υπάρχει και όλα μοιάζουν τα ίδια χρόνια τώρα. Φοβάμαι ότι και ψυχικά ακόμα είμαι έφηβη..δε μπορώ να το εξηγήσω και δεν έχει νόημα να το κάνω απο εδώ - κάποια στιγμή μπορεί, δεν έχω έμπνευση τώρα- .Μοιάζω σα να ονειρεύομαι ακόμα κάποια πράγματα -αλλά αφού δε μπορώ να τα κάνω ακόμα πότε θα τα κάνω ρε γαμώτο?? δεν είναι μόνο θέμα χρημάτων αλλά το γνωστό θέμα αυτού του μπλογκ -εαν τελικά θα πέσω να κολυμπήσω ή οχι.

το να είσαι 14 δε σημαίνει όμως όνειρα τα οποία δε μπορείς να πραγματοποιήσεις άμεσα [ακόμα βέβαια δεν έχω καταλάβει τι έχει τη μεγαλύτερη αξία..να ονειρεύεσαι ή να πραγματοποιείς το όνειρο? και μετά τι θα έχεις να ονειρεύεσαι?].

το να είσαι λοιπόν 14 σημαίνει ότι δεν έχεις χρήματα δικά σου αλλά χατζιλίκι απο γονείς και ούτε καμιά φορά. Επέστρεψα λοιπόν στα τζιν και στα αθλητικά παπούτσια και μιας και οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι δουλεύουν και είναι απασχολημένοι, θερίζω τους δρόμους με τα αθλητικά μου. Πλέον δε ψωνίζω ρούχα διότι δεν έχω φράγκα, ακριβώς όπως στην εφηβεία μου και τη βγάζω με αγορές που με γεμίζουν όπως βιβλία - σκέφτομαι μάλιστα σιγά σιγά να ξεκινήσω πάλι τη συλλογή μου με δίσκους βινυλίου. Επίσης, κάνω δραστηριότητες..ναι πολλές δραστηριότητες... ακορντεόν [κάτι που ήθελα να κάνω όταν ήμουν 14], ραδιοφωνική εκπομπή, πλέξιμο, κόσμημα, παζλ, διάβασμα βιβλίων...δε μπορώ να πω ..κάνω πράγματα που μου διαλύουν την ψευδαίσθηση της απελπισίας που με θέλει άχρηστη..όμως όλες αυτές οι δραστηριότητες ίσως σημαίνουν και κάτι άλλο..

αισθάνομαι αποξένωση..όπως τότε που ήμουν 14... όλοι οι δικοί μου έχουν τις δουλειές τους και συνεπώς τα χρήματα να βγούν για καφέ με τους φίλους ...εαν τύχει και ακολουθήσω πρέπει να ξεπεράσω τις ερωτήσεις " τι κάνεις? πως τα πας?"- πως θες να τα πάω ρε γελοίε άνεργη είμαι..θέλω να ζήσω σε δικό μου σπίτι και δε μπορώ καραγκιόζη! οπότε αποφεύγω - όχι μόνον λόγω έλλειψης χρημάτων - και τις κοινωνικές συναναστροφές.

Τρίτη 3 Μαΐου 2011

Ας πούμε ότι....

Ας πούμε ότι όποτε γράφω εδώ κάτι δε πάει καλά...βέβαια τελευταία πολλά δε πάνε καλά...ποτέ όμως δε μου άρεσε η κλάψα...οπότε δε ξέρω πως να γράψω εδώ..
Ας πούμε ότι είμαι σε περίεργη φάση, για παράδειγμα σκέψου : Πως είναι να μένεις στάσιμος και να βλέπεις τους άλλους να συνεχίζουν τη ζωή τους? από τη μια μου έρχεται να τους κυνηγήσω με το τσεκούρι, από την άλλη σκέφτομαι "και τι με νοιάζει?"...Πολλές φορές αναρωτιέμαι που πήγε ο σκληρός και απόλυτα ορθολογιστής εαυτός μου... λες και εξαφανίστηκε με τη μια॥κάποιες φορές μάλιστα νομίζω ότι δεν είμαι τίποτε άλλο απο ένα άβουλο και αδύναμο πλάσμα॥ χμ λίγο υπερβολικό αυτό το τελευταίο॥είναι γεγονός όμως ότι ακόμα δε γνωρίζω μέχρι που μπορώ να φτάσω και ποιά είναι τα όριά μου॥έχω φτάσει σε ένα σημείο που νομίζω ότι ποτέ δε θα χρειαστεί να τ ανακαλύψω॥κάποιες φορές θέλω να φύγω μακριά και να νιώσω ελευθερία και το μόνο στην ουσία που θέλω να κάνω είναι να ξεφύγω από τον εαυτό μου । Να γίνω όμως τι? Πάλι στα ίδια θα κατέληγα॥αυτό όμως δεν είναι κακό διότι καταβάθος είμαι περήφανη για αυτό που είμαι, ω ναι ΠΕΡΗΦΑΝΗ! Δε ξεπουλήθηκα ποτέ και ακόμα και σήμερα καταλαβαίνω πότε ο άλλος μου προκαλεί εμετό και πότε όχι॥ούτε ποτέ προσποιήθηκα για αυτό। Μήπως όμως κάτι δε παέι καλά? Μήπως η κυριαρχία των απίστευτα εμετικών ανθρώπων στην κοινωνία μας, με κάνει να αμφιβάλλω για μένα? Δε ξέρω॥Όπως και να χει ακόμα και τώρα - μετά την κρίση που θα μας έφερνε πιο κοντά και άλλα τέτοια κλασσικά εικονογραφημένα- εγώ συνεχίζω να τους αντιπαθώ διότι είναι οι μόνοι που επέζησαν...αν έβλεπα έναν μόνο από αυτούς να παίρνει ότι του αξίζει (καλύτερα μη πω "να ψοφάει") ίσως και να ηρεμούσα.