Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Χωρίς φόβο στην καμπίνα

Προσπαθώ να διατηρήσω την αυτοκυριαρχία μου. Δεν έχει περάσει ούτε μια εβδομάδα και μου φαίνεται πως το εγχείρημα θα είναι δύσκολο. Το κλειδί είναι να κρατήσεις την ψυχολογία σου, αν όχι ανεβασμένη, τότε κάπως σε καλή κατάσταση. Μου λένε πως ίσως περάσει ένας και δύο μήνες και αναρωτιέμαι αν μπορώ να αντέξω. Καμιά φορά το μυαλό μας είναι αυτό που μας βοηθάει ή μας καταστρέφει σε περιπτώσεις δύσκολες, όταν είμαστε με την πλάτη στον τοίχο. Είμαι περίεργη να δω εγώ πως θα βγώ από αυτή την κατάσταση και πόσα ψυχικά απωθέματα διαθέτω. Εξάλλου, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου, λίγο - πολύ , όλοι σε αυτή την κατάσταση βρισκόμαστε. Εμένα όμως αυτό δε με παρηγορεί καθόλου, νομίζω ότι μάλλον μου δημιουργεί πειρσσότερο άγχος. Κάθε μέρα έχω να κάνω κάτι, έχω κάπου να πάω, να τρέξω και να ψάξω. Έχω ένα συγκεκριμμένο πλάνο και σκοπέυω να εξαντλήσω τις δυνατότητες που έχω. Προς το παρόν όμως όλα αυτά φαίνεται να πέφτουν στο κενό. Μια πρώην συνάδελφος μου έλεγε οτι ο άντρας της επειδή δε βρίσκει δουλεία είναι κλεισμένος όλη μέρα σπίτι, στον ίδιο καναπέ και εκείνη όταν επιστρέφει από τη δουλειά της- στην οποία δε πληρώνεται- του ανοίγει τις κουρτίνες. Αυτό μου έλειπε λέω να μην ανοίγω ούτε τις κουρτίνες. Όχι δε θα το κάνω αυτό, παρόλο που τις τελευεταίες μέρες καταλαβαίνω πως αν δε συγκρατήσω τον εαυτό μου, το μυαλό μου θα γίνει κιμάς.
Αυτή είναι η τέλεια "τρομοκρατία", ναι σίγουρα! Να φοβάσαι για ότι σου ξημερώνει...και πόσο τέλεια μας την έχουν επιβάλλει...δε σκέφτεσαι και δε σε ενδιαφέρει τίποτε άλλο από το πως θα βρείς μια 10ωρη δουλειά με 700 ευρώ γι να επιβιώσεις. Το μυαλό σου έχει κολλήσει. Κυκλοφορείς μέσα στο σπίτι σου και δε μπορείς να επικοινωνήσεις με κανένα, τα κάνεις όλα μηχανικά. Συζητάτε για άσχετα θέματα και εσύ πάλι επσιτρέφεις στι ίδιο, το ένα και μοναδικό θέμα, το που θα στείλεις το βιογραφικό σου, γιατί δε σε καλούν σε συνετεύξεις και πάει λέγοντας. Το χειρότερο είναι να περιμένεις...Μέχρι πότε? ούτε κι εσύ δε ξέρεις...εδώ δε ξέρεις ούτε πόσο αντέχεις.