Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

Sentenced - Home in Despair

Ένα κελί το σπίτι και τα χέρια δεμένα

Ένα κελί το σπίτι και τα χέρια δεμένα. Θα μπορούσα να κάνω πολλά πράγματα, πράγματα που με ευχαριστούν και όμως δε συμβαίνει έτσι. Αποφεύγω να κινούμαι εκτός εστίας μιας και υπολογίζω και το ευρώ. Ναι έχω μπεί σε φαύλο κύκλο το ξέρω. Την άλλη εβδομάδα να πάω Μουσείο Κυκλαδίτικης Τέχνης με 2,5 ευρώ το εισητήριο, όχι και άσχημα σε σύγκριση με το Αρχαιολογικό Μουσείο που έχει 7. Δικαίως σκέφτομαι, πολύ όμορφα εκθέματα - θησαυρούς. Εμένα όμως δε με παίρνει, ας είχαν τουλάχιστον μειωμένα εισητήρια για τους ανέργους. Σιγά σιγά θα το προβλέψουν και αυτό, όχι μόνο στα Μουσεία αλλά γενικότερα.
Φαύλος κύκλος λοιπόν και δε ξέρω απο που ν' αρχίσω για να βγω απο αυτόν. Ευτυχώς πλησιάζει Παρασκευή και Σάββατο. Αλλά τι σημασία έχει πια! Κάποτε η Παρασκευή ήταν η αγαπημένη μου μέρα, γυρνούσα απο τη δουλειά, κοιμόμουν, ξυπνούσα, ετοιμαζόμουν και έβγαινα έξω ..και τις περισσότερες φορές περνούσα πολύ ωραία. Ακόμη και τώρα βγαίνω για ποτάκι Παρασκευή ή Σάββατο, μόνο που τώρα οι μέρες έχουν χάσει τη σημασία τους, μου φαίνονται όλες ίδιες. Να βγώ να χαλαρώσω, να περάσω καλά, να ξεχάσω λίγο... όμως όταν γυρίσω, όταν κάνω ένα πισογύρισμα με το μυαλό μου, όλα είναι ίδια έτσι όπως τα άφησα.
Για πρώτη φορά μετά από καιρό πίστεψα ότι ηρέμισα, ότι μπορεί να μην έκανα όσα ήθελα, τουλάχιστον προσπάθησα για αυτά και αν δε μου βγήκαν δε πειράζει, ήρθε η ώρα όχι να τα ξεχάσω, αλλά να ηρεμίσω και να προχωρήσω με αυτά που έχω, να κάνω ένα βήμα και όπως βγει. Όμως τώρα δε μπορώ...δε μπορώ να κάνω το βήμα αυτό, μένω εδώ κολλημένη..."Δε μπορείς να κάνεις κάτι...μόνο να ψάχνεις..."
Δε μπορώ να κάνω κάτι..αυτό είναι το χειρότερο... μέχρι πότε όμως? Πόσο μπορώ να περιμένω?