Και ναι το τηλεφώνημα έγινε. Και η δική μου απάντηση ήταν αρνητική..για κάτι που νόμιζα ότι το ήθελα πολύ. Οι λόγοι άρνησής μου λογικοί. 'Η μήπως η προκατάληψή μου έκανε τους λόγους δικαιολογημένους : Έξοδα εξ ολοκλήρου δικά μου, πολλές ώρες εργασίας και χρήματα όχι αρκετά, σε μία ξένη χώρα, σε μία ξένη ήπειρο. Το δέλεαρ η ανεξάρτητη ζωή σε μία χώρα 21 ώρες μακριά...την Ιαπωνία. Είχα λοιπόν πρόταση να δουλέψω σαν επιτόπιο προσωπικό στο γραφείο του ΕΟΤ στην Ιαπωνία. Και είπα όχι. Για να είμαι ειλικρινής σε κάποια φάση είχα αποφασίσει να πάω και είχα βυθιστεί σε μία θάλασσα μελανχολίας και κλάματος (!). Βρήκα όμως αφορμή να αλλάξω γνώμη και ακόμα πιστεύω πως σωστά είχα τις αντιρρήσεις μου και πως σωστά αποφάσισα. Αυτό που μου στοίχισε από αυτήν την ιστορία δεν είναι ότι πρέπει να συνειδητοποιήσω ότι για μένα πλέον το κεφάλαιο Ιαπωνία έκλεισε, κάτι που σημαίνει ότι ήρθε ο καιρός να σταματήσω τα μαθήματα Ιαπωνικών τα οποία παρακολουθώ τα τελευταία έξι χρόνια, ούτε ότι κλώτσησα μια σπουδαία ευκαιρία (?). Αυτό που μου στοίχισε είναι η σκέψη για το πότε ξανά θα έχω την αίσθηση ότι κάτι καινούριο, κάτι νέο υπάρχει, σχεδιάζεται, κάτι διαφορετικό από την καθημερινή σαπίλα. Το ζήτημα είναι αν θα μπορέσεις να κάνεις την υπέρβαση και να ακολουθήσεις αυτό το "καινούριο". Εγώ πάντοτε ήμουν συντηρητική στις αποφάσεις μου και δυστυχώς δεν μπορώ να αλλάξω αυτό που είμαι. Δε μπορώ να αφήσω πράγματα πίσω με τα οποία έχω ταυτίσει τον ευατό και την ύπαρξή μου. Η μητέρα μου λέει πως αυτό είνια δειλία. Εγώ δεν το νομίζω. Απλά είναι μία επιλογή, η δειλία φαίνεται στα δύσκολα. Η ζωή συνεχίζεται...οι επιλογές δεν είναι το δύσκολο κομμάτι της ζωής αυτής....η μήπως είναι?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου