Ημερολόγιο Ψυχανάλυσης Νο. 23

-"Έχω πολύ άγχος ρε γαμώτο! Ως ένα βαθμό είναι αδικαιολόγητο...πιστεύω ότι η διπλωματική μου είναι καλή, όχι άριστη αλλά αξιοπρεπής, σίγουρα θα μπορούσα να την υποστηρίξω, ένα χρόνο ακριβώς τη δούλευα, εξάλλου τέλειο δεν υπάρχει. Κι όμως στις παρουσιάσεις έχω φοβερό άγχος, νομίζω ότι θα τα κάνω θάλασσα, ότι θα μου συμβεί κάτι εντελώς αναπάντεχο και έξω απο το έλεγχό μου. Η φοβία μου αυτή ξεκίνησε πρίν 3 χρόνια περίπου, όταν στα πλαίσια ενός συνεδρίου μαζί με μια ομάδα παρουσιάσαμε την εργασία μας. Ενώ λοιπόν ήρθε η σειρά μου να μιλήσω και ξεκινώντας κανονικά, το ραδιόφωνο που είχαμε για μουσική υπόκρουση έπεσε κάτω και όλη η αίθουσα ξέσπασε σε γέλια, ε απο εκείνη τη στιγμή ήταν αδύνατο να συγκεντρωθώ [αν και όπως μου είπαν αργότερα, αυτό δε φάνηκε]. Απο εκεί και ύστερα πάντα κάτι συνέβαινε στις παρουσιάσεις μου. Στην τελευταία για παράδειγμα, στα πλαίσια ενός μαθήματος πέρυσι, του μεταπτυχιακού, έσκασε μια γάτα απο την ψευδόροφη...Αν μπορούσα να περιγράψω ακριβώς τι αισθάνομαι κάθε φορά που χρειάζεται να μιλήσω σε κόσμο είναι το εξής : Με το που θα βγεί η φωνή μου από το στόμα μου, νομίζω πως δεν είναι δική μου, πως μιλάει κάποιος άλλος τον οποίο δεν μπορώ να ελέγξω και κατά συνέπεια δε μπορώ να συγκεκντρθώ ..."
-" Ξέρεις πως λέγεται αυτό που έχεις? Κοινωνική Φοβία. Καταλαβαίνεις ότι ο φόβος σου είναι υπερβολικός και παράλογος, υπερεκτιμάς το κατά πόσο ο άλλος παρακολουθεί τη συμπεριφορά σου, πιστεύεις ότι θα γελοιοποιηθείς μπροστά στους άλλους, έχεις μια μη - ρεαλιστική εκτίμηση για το πως αντιδρούν τρίτοι στις περιπτώσεις που κάτι δεν πάει καλά και γενικότερα φοβάσαι την αρνητική κριτική..."
-{Άντε καλή μας επιτυχία!}.