Δεκατέσσερα..

Πως είναι να είσαι 14 και πάλι? Δεκατεσσάρων ετών...Η δεκαετία των 20 θα τελειώσει..πλησιάζω τα 30 σιγά σιγά - ευτυχώς οχι ακόμα, με τρομάζει αυτή η ηλικία χωρίς να ξέρω γιατί. Κι όμως φαίνεται σα να έχω κολλήσει στα 14 μου χρόνια. Ακόμα μένω με τους γονείς -σιγά την πρωτοτυπία- δουλειά δεν υπάρχει και όλα μοιάζουν τα ίδια χρόνια τώρα. Φοβάμαι ότι και ψυχικά ακόμα είμαι έφηβη..δε μπορώ να το εξηγήσω και δεν έχει νόημα να το κάνω απο εδώ - κάποια στιγμή μπορεί, δεν έχω έμπνευση τώρα- .Μοιάζω σα να ονειρεύομαι ακόμα κάποια πράγματα -αλλά αφού δε μπορώ να τα κάνω ακόμα πότε θα τα κάνω ρε γαμώτο?? δεν είναι μόνο θέμα χρημάτων αλλά το γνωστό θέμα αυτού του μπλογκ -εαν τελικά θα πέσω να κολυμπήσω ή οχι.

το να είσαι 14 δε σημαίνει όμως όνειρα τα οποία δε μπορείς να πραγματοποιήσεις άμεσα [ακόμα βέβαια δεν έχω καταλάβει τι έχει τη μεγαλύτερη αξία..να ονειρεύεσαι ή να πραγματοποιείς το όνειρο? και μετά τι θα έχεις να ονειρεύεσαι?].

το να είσαι λοιπόν 14 σημαίνει ότι δεν έχεις χρήματα δικά σου αλλά χατζιλίκι απο γονείς και ούτε καμιά φορά. Επέστρεψα λοιπόν στα τζιν και στα αθλητικά παπούτσια και μιας και οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι δουλεύουν και είναι απασχολημένοι, θερίζω τους δρόμους με τα αθλητικά μου. Πλέον δε ψωνίζω ρούχα διότι δεν έχω φράγκα, ακριβώς όπως στην εφηβεία μου και τη βγάζω με αγορές που με γεμίζουν όπως βιβλία - σκέφτομαι μάλιστα σιγά σιγά να ξεκινήσω πάλι τη συλλογή μου με δίσκους βινυλίου. Επίσης, κάνω δραστηριότητες..ναι πολλές δραστηριότητες... ακορντεόν [κάτι που ήθελα να κάνω όταν ήμουν 14], ραδιοφωνική εκπομπή, πλέξιμο, κόσμημα, παζλ, διάβασμα βιβλίων...δε μπορώ να πω ..κάνω πράγματα που μου διαλύουν την ψευδαίσθηση της απελπισίας που με θέλει άχρηστη..όμως όλες αυτές οι δραστηριότητες ίσως σημαίνουν και κάτι άλλο..

αισθάνομαι αποξένωση..όπως τότε που ήμουν 14... όλοι οι δικοί μου έχουν τις δουλειές τους και συνεπώς τα χρήματα να βγούν για καφέ με τους φίλους ...εαν τύχει και ακολουθήσω πρέπει να ξεπεράσω τις ερωτήσεις " τι κάνεις? πως τα πας?"- πως θες να τα πάω ρε γελοίε άνεργη είμαι..θέλω να ζήσω σε δικό μου σπίτι και δε μπορώ καραγκιόζη! οπότε αποφεύγω - όχι μόνον λόγω έλλειψης χρημάτων - και τις κοινωνικές συναναστροφές.