Η ιστορία με το ακορντεόν ξεκίνησε πριν 15 χρόνια, για την ακρίβεια η ιστορία έμεινε τότε ημιτελής. Μεγάλος φαν του ακορντεόν ήταν ο αυτοδίδακτος παππούς μου. Οικοδόμος στο επάγγελμα κατόρθωσε όμως, τη δεκαετία του '60 να αγοράσει ένα μικρό ακορντεόν - κόσμημα Horner.
Πριν 15 χρόνια περίπου άνοιξε στη γειτονιά μου ένα ωδείο και πήγα με την μητέρα μου να γραφτώ ακορντεόν. Ο δάσκαλος όμως έκρινε πως το σωστό ήταν να ξεκινήσω με πιάνο. Ακολούθησαν 6 χρόνια αγγαρείας και πολυ σκληρής εξάσκησης. Αποτέλεσμα να το παρατήσω και να μην τελειοποιήσω το πιάνο αλλά ακόμα χειρότερα να μην ασχοληθώ με το ακορντεόν, το οποίο παρέμενε παρατημένο μέσα στη βαλίτσα του, πέρνοντας το δρόμο για το χωριό.
Ο παππούς πέθανε απρόσμενα φέτος το καλοκαίρι εντελώς ξαφνικά αφήνωντας μια παγωμάρα και μια θλίψη ακόμα καλά κρυμμένη.
Ένας χρόνος και έξι μήνες χωρίς δουλειά. Ο πρώτος χρόνος πέρασε με συνεχείς προσπάθειες ανεύρεσης εργασίας και αλλεπάλληλες απογοητεύσεις. Ελπίδα που έγινε απογοήτευση που έγινε θυμός που έγινε αδιαφορία.
Και κάπου εκεί ξεκίνησε εκ νέου η ιστορία με το ακορντεόν. Γράφτηκα στο στέκι του δήμου και ήρθε η αποκάλυψη. Δε μπορούσα να φανταστώ ότι θα μου έδινε τόση χαρά και ευχαρίστηση. Αισθάνομαι όμορφα και ικανοποίηση κάθε φορά που βγάζω εις πέρας ένα κομμάτι.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι ήρθα κοντά στις ρίζες μου και το μικρό μας ακορντεόν - οικογενειακό κειμήλιο, ίσως και να βρήκε έναν άξιο συνεχιστή...
Καλά Χριστούγεννα σε όλους και να θυμάστε ότι ποτέ τα πράγματα δεν είναι μαύρο - άσπρο.
Πριν 15 χρόνια περίπου άνοιξε στη γειτονιά μου ένα ωδείο και πήγα με την μητέρα μου να γραφτώ ακορντεόν. Ο δάσκαλος όμως έκρινε πως το σωστό ήταν να ξεκινήσω με πιάνο. Ακολούθησαν 6 χρόνια αγγαρείας και πολυ σκληρής εξάσκησης. Αποτέλεσμα να το παρατήσω και να μην τελειοποιήσω το πιάνο αλλά ακόμα χειρότερα να μην ασχοληθώ με το ακορντεόν, το οποίο παρέμενε παρατημένο μέσα στη βαλίτσα του, πέρνοντας το δρόμο για το χωριό.
Ο παππούς πέθανε απρόσμενα φέτος το καλοκαίρι εντελώς ξαφνικά αφήνωντας μια παγωμάρα και μια θλίψη ακόμα καλά κρυμμένη.
Ένας χρόνος και έξι μήνες χωρίς δουλειά. Ο πρώτος χρόνος πέρασε με συνεχείς προσπάθειες ανεύρεσης εργασίας και αλλεπάλληλες απογοητεύσεις. Ελπίδα που έγινε απογοήτευση που έγινε θυμός που έγινε αδιαφορία.
Και κάπου εκεί ξεκίνησε εκ νέου η ιστορία με το ακορντεόν. Γράφτηκα στο στέκι του δήμου και ήρθε η αποκάλυψη. Δε μπορούσα να φανταστώ ότι θα μου έδινε τόση χαρά και ευχαρίστηση. Αισθάνομαι όμορφα και ικανοποίηση κάθε φορά που βγάζω εις πέρας ένα κομμάτι.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι ήρθα κοντά στις ρίζες μου και το μικρό μας ακορντεόν - οικογενειακό κειμήλιο, ίσως και να βρήκε έναν άξιο συνεχιστή...
Καλά Χριστούγεννα σε όλους και να θυμάστε ότι ποτέ τα πράγματα δεν είναι μαύρο - άσπρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου